Column: Margreet

Zodra hij haar ziet, komt hij op haar afgestormd. Hij is niet alleen, in zijn kielzog dartelt een dame mee. Vlak voor haar blijven ze staan. Hij richt zich wat op, kijkt haar recht in de ogen en werpt dan een blik op de fruitige mevrouw naast hem. Dit is ’r nou, lijkt hij te zeggen. Vind je haar niet geweldig?

De ‘hij’ in dit verhaaltje is niet een leuke mensenman, maar een ruin van een jaar of vier. Een je-weet-wel-hengst. Indy, heet ie en de dame met wie hij zo trots aan komt, is zijn vriendinnetje, Maggy. Indy is verliefd en hij laat zijn verovering maar wat graag zien aan zijn bazin, Margreet. Margreet staat nog wel een treetje hoger op de favorietenlijst van Indy.

Dat snap ik wel, want Margreet is een top-mens. Altijd vrolijk, vriendelijk, optimistisch. De grap is dat ze eigenlijk niets van paarden moest hebben. Dochter is wel gek op de edele viervoeters en Margreet ging met haar mee naar stal. Alwaar Indy en Margreet elkaar in de ogen keken en toen was het gebeurd. Liefde op het eerste gezicht. Drie volwassen kerels konden Indy (samen!) niet te pakken krijgen en zagen alle hoeken van de stal, maar toen Margreet zachtjes tegen hem praatte, werd hij zo mak als een lammetje. Liep Indy in eerste instantie meer op z’n achterbenen dan gewoon op alle vier en was er niets met hem te beginnen, nadat Margreet ten tonele was verschenen wandelde hij al na een dag keurig haar opdrachten volgend mee over het erf. Niemand geloofde het, tot hij of zij het met eigen ogen had gezien. Indy vindt alles best, als Margreet maar in de buurt is. Ze mag zelfs zijn tanden poetsen.

En nu heeft hij dus een paardenvriendinnetje. Natuurlijk moet Margreet haar zien. Nee, sterker nog: ze moet haar goedkeuren. Margreet knikt bewonderend naar de verschijning naast hem en klopt haar in de hals. Hij begrijpt dat ze daarmee zegt: ja jongen, dat heb je goed gedaan! Indy is tevreden en even later stuift het stelletje het weiland weer in. Verliefde paarden, wat een mooi gezicht.

Jacqueline Bouwmeester