Ik zit dichtbij het raam aan de koffie en mijmer wat over ons aards bestaan. Met dit weer blijf ik liever binnen, maar toch heb ik de moed gehad om de deur uit te gaan. Nu ik hier eenmaal zit ben ik blij dat ik weer onder de mensen ben. Even verderop zie ik twee mannen druk in gesprek. Ze zijn beiden rond de vijfentwintig zo te zien. Ze praten luid genoeg om de discussie te volgen. De een is een Marokkaan, de ander een Hollander.
“Kijk dan naar mij, man! Ik werk voor mijn geld. Waarom doe jij dat niet. Ik snap jou niet!”
De ander kijkt hem aan met een blik van ‘nou en?’ en reageert met: “Jij hebt makkelijk praten, jij hebt je ouders die jou stimuleren.”
“Daar heb je gelijk in mijn ouders hebben mij vanaf dat ik acht jaar was gestimuleerd om te leren. Maat weet je, je moet het uiteindelijk toch zelf doen, snap je. Als je niet wilt, wordt het nooit wat met jou.”
De ander kijkt hem vragend aan en zegt: “Hoe bedoel je dat? Wat kan ik daar nou aan doen? Mijn ouders hebben mij gewoon aan mijn lot overgelaten. Ik speelde vroeger altijd buiten tot het donker werd. Zij vonden het best en ik vermaakte mij prima met mijn vrienden. Beetje dollen, beetje blowen. Je weet wel …”
“Eerlijk gezegd? Ik weet niet wat jij bedoelt. Ik moest altijd op tijd binnen zijn en dan mijn huiswerk doen. Toen ik op de middelbare school zat, moest ik hard leren en ik had er ook nog een baantje bij. Deed jij dat dan niet?”
De ander lacht schamper en zegt: “Jij hebt mooi een boel dingen gemist, man. Echt wel.”
“Ik weet niet of dat zo is. Goed, ik ben geen jongen van de straat zoals jij. Maar wat heb jij nu bereikt sinds we elkaar voor het laatst zagen, zes jaar geleden?”
De ander: “Mwah… bereikt… dat vind ik een groot woord. Ik heb een tijdje in een garage gewerkt, maar ik ben er weggestuurd. Ze vonden me te lui, te veel bezig met andere dingen buiten het werk, weet je wel. Momenteel vang ik geld van het UWV. Ik moet af en toe solliciteren. Ik denk dat ik het nog wel een tijdje zo vol hou… een jaar of tien, weet je wel…”
“Ik kan dat niet volgen. Bij ons thuis hebben al mijn broers en zussen gestudeerd. Minstens HBO. Respect man. Ik mocht als jongste naar de universiteit. Rechtenstudie. Ik ben afgelopen zomer afgestudeerd en volgende week heb ik een baan bij Unilever. Juridisch medewerker. Onderaan de ladder, maar ik ga het maken.” Hij staat op, rekent af en groet de ander: “Ik zie je nog wel. Ik moet nu gaan. Ik heb om twaalf uur afgesproken in de moskee. Ik wil Allah bedanken dat hij mij zo heeft gezegend. Allahoe akbar.”
De ander zakt onderuit op zijn stoel en kijkt hem verbaasd na. Hij is niet de enige.
Wat zei hij ook alweer?
O ja: Je moet het uiteindelijk toch zelf doen. Als je niet wilt, wordt het nooit wat met jou.
6 Reacties
”Het Verschil;”De Broek Aan!”
Wat een supercolumn! Een prachtige twist op het eind. Geweldig!
Ach…veel verschil is dat niet met mijn Hollandse jeugd. Toen..in de jaren 60-70 was er ook een tijd van even blowen en vooral niet werken (want jij hebt er niet om gevraagd om op de wereld te worden gezet) en al die verdere kreten. Uiteindelijk besef je toch dat werken beter voor je is maar dat moet wel iemand tegen je zeggen.
En als je 25 jaar bent ofzo…mag je zelf ook wel nadenken over je toekomst, ook als je Marokkaan bent.
Deze Marokkaan had het van huis al meegekregen zoals je kunt lezen. Hij heeft een goede job. Die Hollander is nog niet zo ver
ilhamdolillah
Het Verschil;”MA-ROK-AAN!”