Ik fiets van het pontje af, richting de stad. Amper op het vaste land word ik bergop ingehaald door zeker tien grijsaards. Ik moet gek hebben gekeken, want zo vaak word ik niet ingehaald — ik fiets altijd behoorlijk door. Maar ik hou de ontketende ouderen niet in het wiel. En dan te bedenken dat ze ook nog eens aan het recreëren zijn. Ach, neem het ze eens kwalijk, zeg ik geruststellend tegen mijn competitieve zelf. Je bent oud en je wilt wat. Zelf ben je ook…zul je ook ooit zo zijn. Even probeer ik me voor te stellen hoe dat is.

Vroeger reed je nog fluitend van Maassluis naar het strand, en ’s avonds vrolijk weer terug. Als grijsaard hoef je dat niet meer te proberen. Tenzij, tja, een elektrische fiets. Frank en vrij, alsof je weer een tiener bent. Nee: sneller nog dan toen. De elektrische fiets: geen wonder dat het zo’n populair hebbedingetje is.

Zo is de elektrische fiets niets anders dan een middeltje tegen de ouderdom. Het is makkelijker dan een toupet, nachtcrème of botoxbehandeling. Als je merkt dat je conditie achteruit gaat, schakel je de motor gewoon een tandje hoger. Wie wil dat nou niet: ouder worden zonder dat je het merkt? Ik zie nu al uit naar de tijd van mijn leven waarin ik dat ook kan doen.

Helaas schiet je er uiteindelijk niets mee op, want de ouderdom achterhaalt je toch. Op een dag moet je de fiets laten staan. Dat is even slikken. Gelukkig hebben hedendaagse senioren nog wel meer trucjes om de gedachte aan hun laatste dag nog even uit te stellen. Denk maar eens aan de scootmobiel.

Martijn van Leerdam

Martijn van Leerdam

Dinsdagcolumnist voor Maassluis.nu in 2013-2014 | Dominee bij PKN Maassluis Koningshof | @DsMartijn op twitter

1 Reactie

  1. Riet Knierim
    12 juni 2014 at 08:44

    Goedemorgen….leuk stukje!