Column: Mijn transitie

Hoe het ontstaan is, is mij eigenlijk ontschoten. Het is zoals een dispuut in sommige families dat geleid heeft tot een verwijdering van hen die jarenlang lief en leed gedeeld hebben en door een onbenulligheidje het contact hebben verbroken.

De EO moet er dan een diner met Bert voor organiseren en dan blijkt voor heel Nederland dat er een keer een komma verkeerd stond op een kerstkaartje. Het begint ergens en er ontstaat een onstuitbaar proces.

Bij mij was het geen verwijdering, het contact werd steeds inniger tot ik tot de conclusie kwam dat het toch een beetje ging knellen.

De meeste Maassluizers keken er niet meer van op en in Hoek van Holland was men het ook gewend; men zag mij niet zonder. Ik heb het over mijn verzamelingen stropdassen. Je hebt mensen die sparen sigarenbandjes of desnoods, pornografische suikerzakjes (jazeker, die bestaan) ik was een stropdassenfetisjist.

Ik kocht er een aantal per jaar, ik kon geen modewinkel voorbij lopen of ik werd door een niet te beheersen kracht naar binnen gelokt om even te snuffelen aan de dassen. Alleen van de geur raakte ik al opgewonden. Ik droeg ze altijd en overal. Met bijpassende kleding of niet. De stropdas maakte mij tot de persoon die ik was. Althans dat dacht ik. Hier op de camping in Reusel gingen mijn ogen open en werd het duidelijk. De omringende bejaarden keken mij vreemd aan. Een korte broek en een overhemd met stropdas. Nu blijken de bejaarden steeds mondiger te worden en ze vroegen mij waarom ik me zo bespottelijke uitdoste.

Ik ben nu aan het afkikken. Dat valt niet mee en ik doe het in stapjes. Ik draag nu vlinderstrikjes als tussenstap. Ik vroeg me bij de aanblik in de spiegel wel af: “ben ik dit” Donderdag ga ik voor het eerst zonder een versiering om de hals. De nieuwe ik lijkt geboren. Ik hoop er klaar voor te zijn en ik ben al voorzichtig in mijn netwerk aan het informeren wat zij er van vinden want als men aan een stropdas dacht dan dacht men aan die zonderlinge Aad Solleveld zo blijkt na een selectieve enquête.

Ik spreek de hoop uit dat ik na een transitie echt mezelf kan worden want de stropdas die ik dacht nodig te hebben om mij goed te voelen, begon toch een weinig te knellen.

Het verstand komt met de jaren, dat heb ik hier op de camping wel geleerd.