Mijn vader was voor velen een bekend persoon in Maassluis. Zodra ik mijn achternaam ergens noem is het gelijk oh van Louis! Ja, maar dat is geen kunst in Maassluis want er woonden namelijk drie personen met de naam Louis Warren in Maassluis! Maar het klopt altijd wel dat ze de goede voor zich hebben want qua karakter schijn ik eigenlijk wel op hem te lijken 😉

Ik weet nog goed dat hij de prognose kreeg na het doktersbezoek omdat hij last bleef houden van – dacht hij – aften. Maar dit bleken achteraf drie tumoren te zijn in de keel en hieraan moest hij behandeld worden. Acht chemokuren en zesendertig bestralingen stonden er in de planning voor hem. Dit werd een loodzware strijd voor hem en ook zeker voor ons. En dan zie je je vader toch echt hard aftakelen hoor. Maar toch …  ik was ervan overtuigd dat hij erbovenop zou komen. Mijn vader was immers ijzersterk!

En het leek ook steeds beter te gaan ondanks dat hij er lichamelijk niet van opknapte. Alleen was door de vele bestralingen zijn hals aangetast en mijn vader kreeg een trachee canule opdat hij niet meer zo benauwd zou zijn. En dat gaf hem dan wel opluchting. alleen kon hij hierdoor niet praten. Dus leerde ik hem hoe hij een sms moest sturen. Nou we hebben ons rot gelachen in het begin want de zinnen kwamen binnen zonder de spaties tussen de woorden. Het leek steeds beter te gaan.

De vrijdagavond voor “het” telefoontje was ik nog bij hem want hij moest en zou chocolade paaseitjes hebben. Nou dat hoefde mijn vader mij geen tweede keer te vragen. Zo gezegd zo gedaan. Ik ging naar het Erasmus toe met een zak paaseitjes en die kreeg hij ook. Zo blij als een klein kind was hij! Einde bezoektijd, dus ik moest naar huis. Mijn vadertje is nog mee gestrompeld naar de lift en ik heb hem gedag gekust.

Totdat ik de volgende morgen dat telefoontje kreeg van moeders: een ziekenhuisbacterie heeft zijn lichaam getroffen en hij heeft een dubbele longontsteking hierbij opgelopen.

Hij was zo ziek dat ze hem kunstmatig in een coma hebben gebracht. Het hele gezin moest op gesprek komen, want het zag er niet goed uit voor mijn vadertje. De gehele dag hebben we in het ziekenhuis doorgebracht. Verbeteringen kwamen er niet en uiteindelijk werd er besloten om de apparatuur uit te schakelen… Ik wilde absoluut niet daarbij zijn. Ik ben in mijn eentje in het trappenhuis gaan zitten omdat ik gewoon kotsmisselijk was van die ziekenhuisgeur alleen al. De combinatie Sandra en ziekenhuizen botsen nog weleens. Totdat mijn lieve schoonzusje naar binnen kwam rennen dat het klaar was … Dat was rond 6.00 uur in de morgen. Dat moment vergeet ik mijn hele leventje nooit meer. Een tijdje later mocht ik weer bij mijn vadertje gaan kijken en echt … zonder al die toeters, bellen en slangetjes aan zijn lijf van de medicijnen lag mijn eigen vader daar weer zodat ik hem weer herkende zoals hij altijd al was..

Afgelopen week was het acht jaar geleden dat hij overleed en het doet nog steeds heel veel verdriet. Ik vind het nog steeds moeilijk en al praat ik er niet veel over, ik mis hem nog elke dag. Als ik aan hem denk, glijdt er vaak een traan over mijn wang. Toch denk ik ook vaak aan de mooie momenten die we gehad hebben en daar trek ik me dan aan op.
Maar deze ervaring heeft mij wel een stuk sterker gemaakt en volgens mij ga ik ook steeds meer karaktereigenschappen van hem krijgen en dat wordt zo nu en dan ook bevestigd door moeders en ja daar ben ik dan ook best trots op!

Sandra Warren

Sandra Warren

Sandra Warren | Teamleider | Gastcolumnist | Hondensport | Zeesleper Elbe

8 Reacties

  1. Aad Rieken
    23 april 2017 at 23:51

    ”Papa,Ik Lijk Steeds Meer Op Jou..,
    Papa,Ik Hou Steeds Meer Van Jou!”

  2. Heleen stuufzand
    23 april 2017 at 16:27

    Mooi geschreven Sandra!
    Ik ben ook m’n vader verloren aan die rotziekte….. Het went nooit…!
    Ik heb nog vaak z’n mob nr gedraaid om z’n stem te horen op de voicemail…!

  3. bea scheurwater
    23 april 2017 at 15:10

    Uit het leven gegrepen, velen zullen zich hierin kunnen herkennen, over gaat het nooit, alleen de scherpe randjes verdwijnen

  4. 23 april 2017 at 13:44

    Veel te vroeg van elkaar weggetrokken. Blijft zeer doen. Xx

  5. Willem Kardol
    23 april 2017 at 13:02

    Mooi meis!

  6. Aad Rieken
    23 april 2017 at 12:10

    ”DAD!”

    Remembering you is easy,
    i do it everyday.
    Missing you is the heartache,
    that never goes away!

    ”STILTE!”

    is een onaangename kilte,
    vertelt je de waarheid,
    die je niet horen wilde,
    je mist wat je horen/zien,(w)gilde.

    Een woord ’n gebaar,
    die je boven de waarheid tilde,
    Je hebt geen behoefte,
    aan deze ijzige kilte stilte!

  7. Hans van der Burg
    23 april 2017 at 09:53

    Ik heb jou vader Louis redelijk goed gekend…we zijn niet ver van elkaar opgegroeid. Jouw verhaal heb je me al eens verteld maar zoals je het geschreven hebt maakt het nog altijd behoorlijk indruk op mij. Mooie herinneringen blijven en die moet je koesteren Sandra ! Sterkte….

  8. ton
    23 april 2017 at 09:28

    Mooi.