Overal zie ik het langskomen, het verhaal van de Australische moeder die bevalt van een tweeling. Eén kindje overlijdt en de moeder houdt het kind twee uur vast en praat ertegen en streelt het. En dan gebeurt wat niemand verwacht, het kind beweegt en komt tot leven. Moederliefde zorgt voor een wonder. Een geweldig bericht zo vlak voor moederdag.

Zelf heb ik altijd moeite met deze verplichte, vooral op de commercie gerichte, dagen. De folders staan er bol van, in elk televisieprogramma is er aandacht voor. En wat zien we? Voornamelijk heel gelukkige, complete gezinnen met voorbeeldige kinderen, ontbijt op bed, tekeningen en vooral cadeautjes. Om jaloers van te worden. Of…. Is het gras dan toch altijd groener bij de buren?

En ik denk aan de gezinnen waar de moeder er alleen voor staat. Hardwerkende vrouwen die moeder en vader tegelijk zijn. Ik denk aan de vrouwen voor wie het gezinsleven heel anders is dan ze gedacht hadden. Zorgen om en zorgen voor de kinderen. Ik denk aan de gezinnen waar geen moeder meer is en die daar in deze tijd extra mee geconfronteerd worden. Ik denk aan de vrouwen die dolgraag moeder zouden willen zijn.

“Ik hou van haar en dat zeg ik te weinig”, hoor ik Sanne Hans geëmotioneerd over haar moeder zeggen in RTL Late Night. Ze kan haar tranen niet meer bedwingen en daar is de arm van haar moeder om haar schouder. Een ontroerend moment, puur en oprecht. Ik zie een moeder die pal achter haar dochter staat, die trots is en vol liefde naar haar kijkt. Ik zie een dochter die van haar moeder houdt en dat ineens zo beseft. Prachtig. Later zingen ze nog een liedje samen.

Weet u hoe een pubermeisjeskamer eruit ziet? Ik ben een paar weken veel buitenshuis geweest en mijn hele huis ziet er ongeveer uit als de kamer van mijn dochter. En terwijl ik mopperend met vuilniszak en stofzuiger de ronde doe, denk ik terug aan twee mooie momenten met mijn kinderen de afgelopen maand.

De arm van mijn dochter die me troost terwijl ik op het strand afscheid neem van mijn schoonzusje en al het verdriet van de afgelopen weken me teveel worden. “Gaat het een beetje?” vraagt ze bezorgd. Die arm en die vraag geven zoveel warmte, daar kan geen ontbijt op bed tegenop. De hand van mijn zoon in de mijne, zijn blik en zijn schouder als ik tijdens de begrafenis de tranen laat stromen. Daar kan geen tekening, geen diamanten ring tegenop.

Dat is moederdag, dat is liefde, onvoorwaardelijk.

Corinne Hamoen

Corinne Hamoen

Tekstschrijver | www.corinnehamoen.nl | www.roosenkris.nl |

voorheen:
Zondagcolumnist | wekelijks 2014 tm 08-2015] en [09-2015 tm 12-2015 1x per 2 weken ] | redacteur bij maassluis.nu