Column: Muziek

Het zal wel aan de tijd van het jaar liggen maar ik heb de laatste tijd regelmatig melancholische buien. Dat is niet erg, ik hou wel van melancholische buien. Wat ik dan namelijk meestal doe is muziek luisteren die aansluit bij mijn gemoedstoestand. In mijn geval zijn het dan meestal liedjes van vroeger. Niet uit mijn jeugd maar uit de tijd dat ik eind twintig, begin dertig was.

In die tijd kwam de Grunge op (voor de jonkies onder de lezers: dat zijn veel van de liedjes die hoog scoren op top 100 op bijvoorbeeld 3FM van bijvoorbeeld Pearl Jam en Nirvana). Grunge muziek combineert rustige, goed beluisterbare teksten met een bak herrie van heb ik jou daar. Dus eerst even lekker in het nummer glijden en dan helemaal los.

Maar er zijn meer nummers waarbij ik kan wegdromen. Zo is daar het nummer ‘La chansons des vieux amants’ van Jacques Brel. Een prachtig nummer met aan het einde een hoorn die het nummer voor mij helemaal afmaakt.

Ik luister meestal naar muziek op de radio maar als ik in zo’n bui ben dan luistert het nauw en moet ik me bedienen van cd’s en Spotify of Youtube. Het volledige oeuvre van Al Green bijvoorbeeld. Heb ik op cd maar niet allemaal altijd bij me. Dan helpen de digitale versies op Youtube of Spotify.

Maar ook popmuziek van nu mag ik graag beluisteren. Waar ik moeite mee heb is de hang naar vroeger van leeftijdsgenoten die de muziek uit de jaren tachtig en negentig verheerlijken en daarbij verkondigen dat toen nog echte muziek gemaakt werd.

Alsof ik mijn ouders hoor praten over de muziek van de jaren vijftig en zestig. Muziek is van alle tijden, van voor mijn geboorte tot de muziek van morgen en alles daartussen.

Wat dat betreft is muziek net poëzie.