Column: Negen maanden later

Daar zit ik dan, met mijn voet omhoog. Mijn hele rechterbeen is stijf en pijnlijk. Een voet waar ik niet op kan staan of lopen. Terwijl de zon buiten redelijke uitbundig schijnt hangt hier binnen een grote donkere wolk. Ik ben chagerijnig. Niet te geloven misschien, maar het is waar.

Vol goede moed startte ik dinsdag weer met lopen bij AV Waterweg. Leuk om weer te lopen met Lenny, die ik nog ken uit de beginnersgroep. Een beetje onwennig stond ik, zonder reflectiehesje, tussen de andere lopers. Maar het ging lekker, boven verwachting zelfs. Ik liep bewust, maakte mijn passen mooi af, schouders laag, bovenlijf stil. Gewoon als een hinde liep ik. Maar na afloop voelde ik wat pijn in mijn voet.

Resultaat is dat ik steeds meer pijn in mijn voet krijg. Ik heb in de jaren dat ik loop nog nooit ergens last van gehad. Best opmerkelijk aangezien ik fibromyalgie heb en daardoor soms moet afzeggen. Ik zit dus als een onweersbui op de bank en schrijf deze column. Ik denk terug aan de afgelopen negen maanden. Al 33 columns schreef ik.

De column over mijn plannen met het hardlopen. En mijn oproep om me gerust aan te moedigen als men mij tegenkwam. Nou dat is gebeurd hoor. Voor mij vreemden die naar me zwaaiden of hun duim omhoog staken voor me. En dan met een big smile verder lopen.

Gekleurde mannetjes
Ik denk aan de eerste column over de “gekleurde mannetjes”. Kort geleden nog stapte ik weer over een paar mannetjes heen, die in een putje zaten. Ik verzuchtte tegen een buurvrouw dat het wel heel lang duurde met al dat gegraaf en gewroet. Ik zeg de mannetjes nog steeds vriendelijk gedag en we herkennen elkaar. We hebben nog net geen telefoonnummers uitgewisseld.

Dieptepunten
Dan was er in april de emotionele column naar aanleiding van een paar heftige gebeurtenissen in mijn leven. Afscheid nemen van mensen die me lief waren en zijn. Afscheid nemen en loslaten is niet makkelijk. Zo zijn er nog een paar hele persoonlijke columns van mijn hand verschenen. Mijn leven is er een van hoogte- en dieptepunten. De ramp met vlucht MH17, een dieptepunt voor Maassluis, mijn best gelezen column. Een dubbel gevoel.

Ik herlees de columns over het concert van Alderliefste in Theater Koningshof, het leverde me een leuk contact met de bandleden op. Mijn ervaringen in en rond Maassluis komen ook regelmatig aan bod. Pas kreeg ik een schampere opmerking over mijn stad en hoeveel mensen die columns nou lezen. En ik dacht: “Kom niet aan Maassluis, en wie leest jouw verhalen dan eigenlijk?”

Nederlandse Spoorwegen
Uiteraard komen de NS ook regelmatig langs in mijn columns. Eigenlijk zou ik daar elke week een column over kunnen schrijven. Reizen met de trein is soms hooguit irritant maar meestal een bron van inspiratie. We zijn er nog niet uit, de NS en ik. De relatietherapie is nog in volle gang maar ik heb hoop.

Terwijl ik naar mijn zere voet kijk, zie ik dat de onweersbui boven mijn hoofd is verdwenen. Negen maanden, een mooie tijd om eens terug te blikken. Trots op de columns, blij met de lezers, respect voor de redactie. Ik blijf schrijven als u dat goed vindt.