Column: Nooit meer liegen

Column 34 (Vervolg op 33)

Ik heb niet ‘gezeten’ op school. Of toch wel: ik ben aangeschoven voor een gesprek dat goed bleek. En dat allemaal naar aanleiding van de strafuren van de jongste vanwege mijn leugen over zijn afwezigheid op de maandag dat Feyenoord op de Coolsingel werd toegezongen door een aardig legioen.

In mijn vorige column Rode Kaart verhaalde ik daarover en was kritisch ten opzichte van de reactie van school. Veel lezers beaamden mijn visie. Dat is leuk en je voelt je daardoor sterker. Omdat mijn zoon meer straf kreeg dan gebruikelijk omdat ik hem ten onrechte ziek had gemeld, besloot ik om die uren voor hem op school te gaan zitten. Een paar dagen nadat mijn schrijfsel online ging, vroeg de strafdocent aan zoonlief waar ik bleef. En ook andere waren wel benieuwd of ik het waar zou maken. Er was ook een andere ouder die aanbood om mee te gaan.

Op de dag dat ik weer een paar uur in de schoolbanken zou gaan zitten, kreeg ik een whatsapp bericht van mijn zoon. Hij voelde zich er toch wat ongemakkelijk onder. Nu was het laatste dat ik wilde dat hij zich vervelend ging voelen door een actie van mij. We kwamen overeen dat ik niet zou gaan zitten, wel zou gaan praten.
Ik besloot geen verhaal te gaan halen, maar er open in te gaan. Nu is praten mijn vak, maar meer misschien nog wel luisteren. Ik probeer dan om het perspectief van de ander te verstaan. In dit geval zat er een schoolleider tegenover me die haar ervaring deelde, over alle gevallen waarin ouders de leerplicht ontduiken en school in een lastig parket brengen door kinderen thuis te houden voor een vakantie of een feest of iets anders. En daarbij dan vaak ziekte aanwenden als reden voor afwezigheid. Ik werd zowaar deemoedig door haar verhaal en ook wat beschaamd. Was ik een haar beter dan die andere ouders? Waarom zou het voor Feyenoord wel mogen en voor het Suikerfeest niet? Van haar kant begreep ze best dat fans bij zo’n (helaas voor Rotterdam ☺) unieke gelegenheid wilden zijn. Als ik er nu maar gewoon eerlijk voor uitgekomen was. Ik gaf haar gelijk en bood excuses aan die aanvaard werden.

Maar al die uren straf, had dat nu niet anders gekund? Domweg langer op school zitten, wat leert een leerling daarvan? Sommigen maken er dan maar een huiswerkuur van, maar iets meer creativiteit voor deze gelegenheid waarbij een behoorlijke groep hetzelfde ‘vergrijp’ had gepleegd was wel op zijn plaats geweest. De andere kant van de tafel snapte mijn punt, geloof ik. En de ongelijkheid die er was in kwijtschelding? Daar begreep ze niks van, maar zou het navragen. De laatste uren zitten van mijn zoon waren inmiddels omgezet in een voorwaardelijke straf: als hij komend schooljaar geen nieuwe strafuren oploopt, vervallen ook degene die nog openstaan. Wat zal hij een brave leerling worden.

En als Feyenoord volgend seizoen gehuldigd wordt als kampioen van de Champions League? Mijn tafeldame beloofde plechtig dat school het dan anders zou aanpakken. Ik verheug me nu alweer op de Coolsingel.

Woensdag columnist volgende week