Column nr(29): Willem, schiet eens op

column nr: 29

Zo’n 30 jaar geleden begon ik, samen met mijn vriendinnetje, een cursus Franse les, zomaar omdat we Frans een mooie taal vonden. In eerste instantie in een lokaal ergens in Kralingen en later volgden we nog een aantal jaren de lessen bij haar thuis, als zijnde privé les. De groep in Kralingen bestond uit personen van diverse pluimage. Van kakker de kak, jong en strak in het lijf, uitdijende pensionado’s, zeventigers die er nog zin in hadden tot heerlijke simpele zielen die begrepen dat we allemaal die befaamde blote kont hebben.

Trouw gingen we naar onze Franse lessen, waarbij huiswerk maken er ook bij hoorde. In de bloei van mijn leven, zo rond het 30ste levensjaar (schijnen vrouwen op hun mooist te zijn trouwens) kwam ik dan ook voor verrassingen te staan. Verrassingen omdat deze Franse juffrouw de zelfde fratsen uithaalde als de leraren toen ik op de middelbare school zat. Het onverwacht inleveren van je huiswerk dat dan met een kritische blik door haar werd voorgelezen of je mocht het zelf voorlezen. Gelukkig hoefde je dan niet “voor” de klas te komen staan. Als altijd kreeg ik complimentjes dat ik mijn huiswerk zo goed had gemaakt. Hoe blij kun je zijn als dertiger!

De hele week stelde ik het maken van huiswerk toch uit, onder het mom “druk, geen tijd, geen zin, nu even niet, doe ik morgen.. enz”. Als Arie dan ook nog ging “zeuren” in de zin van “Moet je geen huiswerk maken?”, dan kreeg ik een geweldig déjà vu gevoel en kwamen mijn puberale streken naar boven. Afijn, dezelfde smoezen dus als toen ik op school zat. Arie dacht natuurlijk dat kost centjes die cursus, dat moet wel wat opleveren, aangezien hij absoluut geen talen nerd was (zie colimn Ooievaar en boshoer). Uiteindelijk, braaf zoals ik was op de middelbare school, maakte ik ook toen netjes mijn huiswerk.

Naast mij zat meestal ene Willem. Zo ook die ene keer. Willem met zijn gekreukte linnen jasje, flamboyante sjaal, overhemd met zogenaamde sleets, vale linnenbroek, afgetrapte instappers en een gehavende aktetas. Nadat hij zijn jasje uit had gedaan, over de rugleuning van de stoel had gehangen werd de aktetas op de stoel gezet. Zo heerlijk slordig als zijn outfit was, zo geordend was het blijkbaar in zijn aktetas. De tas waaruit de 3 lesboeken, 2 woordenboeken, 1 schrift en pen te voorschijn kwamen. In die volgorde werden dan ook de lesbenodigdheden uitgestald op zijn bureaublad. Rechtsboven opgestapeld de woordenboeken, in het midden de lesboeken, dan het schrift eronder, dat hij open sloeg om daarna netjes, bijna op de millimeter zijn pen ernaast neer te leggen. Aangezien ik naar school was geweest in de periode van de “pukkel” was de inhoud van mijn tas niet zo geordend als die van Willem. Dus alles lag lekker chaotisch op mijn bureaublad. Negen van de tien keren zette Willem zich neder en fluisterde dan snel in mijn oor: “Ik heb geen huiswerk gemaakt”. Wat dan weer resulteerde in het dusdanig neerleggen van mijn schrift, duidelijk in het midden, dat Willem over mijn huiswerk “kon beschikken”. Willem had dat probleem dus thuis niet, een zeurende partner, want Willem zei gewoon steevast “geen zorgen, huiswerk gemaakt”. Want Willem kon immers blind gaan op dat vrouwtje uit Maassluis met die blauwe ogen en haar hoog streef niveau.

Het werd dan ook een vanzelfsprekendheid dat Willem zijn huiswerk niet maakte en ik mijn huiswerk deelde. Natuurlijk had hij een “probleem” als wij er om welke reden dan ook een keer niet waren, hoe dat verliep, geen idee maar ik zou graag een mug aan de muur zijn geweest. Kan mij zo bedenken dat hij zou hebben gezegd “Schrift vergeten juf” of voor zou hebben gewend geen stem te hebben.

Het ging altijd goed, totdat ik de lesstof niet goed had gelezen en de zinnen in een verkeerde tijd had vertaald en opgeschreven. Prompt was de voorleesbeurt voor mijn buurman. Willem moest de tekst uit zijn (dus mijn) schrift oplezen en werd al snel onderbroken. Juffrouw Liesbeth was een schat van een mens, zo rond de 60 jaar, maar kon lekker kittig uit de hoek komen als iets haar niet zinde. “Maar Willem, dit heb je dus niet goed gedaan, het staat in de verkeerde tijd. Probeer het even opnieuw, we luisteren allemaal”.

Alle ogen waren gericht op Willem. Onze flamboyante Willem die blosjes kreeg op zijn wangen, die heen en weer wiebelde op zijn stoel. Het duurde de juffrouw te lang.

“Kom op Willem, schiet eens op, je maakt altijd zo keurig je huiswerk”, zei juffrouw Liesbeth, “je bent zo goed, weet altijd alles dus het moet nu ook lukken om de tekst in de juiste tijd op te lezen”.

Herinner je je nog dat je als kind of als scholier werd betrapt in de klas op iets wat niet mocht of iets wat je fout had gedaan en je je er verdraaid goed bewust van was? Willem werd rood tot achter zijn oren, stamelde dat hij het echt niet wist en bekende, zich steeds kleiner voelend, dat hij zelden zijn huiswerk had gemaakt en dat hij altijd voorlas uit mijn schrift.

Ik hoorde mijzelf giechelen als een puber. Dat leverde mij direct een boze blik op van de juf. Zowel Willem als moi, werden verzocht om na de “les” even te “blijven” om vervolgens lekker ouderwets de wind van voren te krijgen. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat we buiten gekomen het uitgierden van de lach. Hij had beloofd voortaan zijn huiswerk te maken maar helaas… we hebben flamboyante Willem nooit meer gezien op Franse les.