Column: Oervertrouwen nooit verloren

Ron heeft door omstandigheden geen tijd. 
Deze week is Leonieke zijn gastcolumniste.

Op 13 juni wordt in veel katholieke landen het feest van Sint Antonius (Heilige Antonius van Padua) gevierd. Antonius was een heilige monnik die ongeveer achthonderd jaar geleden in Lissabon werd geboren. Wanneer iemand iets kwijt raakt, wordt Heilige Antonius aangeroepen om hulp te vragen om zijn of haar verloren item weer terug te vinden. Voor vele katholieken wel bekend: “Heilige Antonius, beste vrind, zorg dat ik mijn ….. weer vind.” Dankzij zijn hulp vinden ze dan hun verloren spulletjes weer terug.

Voor de mensen die geloven in het bestaan van engelen en aartsengelen geldt ongeveer hetzelfde, omdat zij Aartsengel Chamuël om hulp vragen bij het terugvinden van hun spullen.

Zo ben ik rond mijn 16e levensjaar door mijn ouders blij verrast met een prachtige gouden hanger van een dolfijnen koppel. Deze heb ik een aantal jaar met plezier en voorzichtigheid gedragen omdat het kettinkje kwetsbaar was. Ik heb er blijkbaar iets te goed voor gezorgd want zo’n 3 jaar later ben ik deze ketting om onbekende reden kwijtgeraakt. Ik heb altijd gedacht dat ik hem niet echt verloren was, maar dat hij vooral zoek was geraakt. In de sporttas waar ik een aantal maal per week mee op stap ging, was hij niet te vinden, maar ook thuis helemaal niets. Toch bleef ik een oervertrouwen, een gevoel houden dat hij ergens weer te voorschijn moest komen.

In de loop van de jaren is deze zachtmoedige en speelse ketting meerdere malen door mijn hoofd gegaan maar het heeft nooit geleid tot het vinden van de ketting. En nu bijna 20 jaar nadat ik de ketting gekregen heb, komt mijn moeder inmiddels zo’n drie weken geleden deze ketting tegen tijdens een grote opruiming.

De dolfijnen blijken keurig, veilig opgeborgen te zijn in een binnenvakje van een schoudertasje. Je kent het wel, een tas die je graag draagt maar in feite veel te weinig omdat  hij zo mooi is.

Ze had mij die vondst niet verteld, maar toen ik onze dochter van vijfenhalf thuis zag zitten – druk bezig met haar kleurpotloden een kleurplaat van Frozen in te kleuren – viel mijn oog direct op de ketting die om haar nek zat.

Ik wist het!! Dat is mijn dolfijnen ketting.

Mijn eigen dolfijnenketting van toen ik zelf nog een jonge meid was. Ze kijkt helemaal verliefd naar de ketting en vraagt als ik hem – blij weer terug te zien – bij haar af doe. ‘Mag ik hem ook weer een keer om. Ik vind hem zóóó mooi’. <3.

Zo realiseerde ik mij weer het gevoel dat ik altijd verbonden ben gebleven, in vol vertrouwen over dat die ketting weer terug op mijn pad zou komen.

Alleen nooit kunnen bedenken dat hier 20 jaar overheen zou gaan.