We gaan dit natuurlijk geheim houden samen, maar ik moet eerlijk toegeven dat mijn smaak de laatste tijd flink is veranderd. Sterker nog, ik volg de top 40 niet eens meer. En dat terwijl ik als tiener ademloos met mijn vingers op de knopjes klaar zat om elk nummer van de radio te kunnen opnemen, zonder al dat geklets ertussen. En reken maar dat ik ze allemaal kende! Met het potlood een klein stukje terugdraaien, zodat je geen rare kraak tussen de liedjes had. Maar dat moest natuurlijk snel, want anders begon het volgende liedje al. Zenuwslopend.

Cult Royal

Tegenwoordig waardeer ik de klassiekers en jazz. Niet die moderne herrie, waar geen herkenbare melodie in zit, maar gewoon old-school. En goede cabaret. Deze week was ik bij een cultureel festival in Schipluiden: de koude kermis. Het is een soort opvolger van Cult Royal (dat aan eigen succes ten onder ging) maar man-man, wat een geweldige avond!

Voor degenen die het niet kennen: Cult Royal is een festival in een weekend in januari, waar artiesten van allerlei genres overal in het dorp optreden. Zit je de ene keer bij een boer in de schuur of bij de plaatselijke kapper, zo kan je ineens in iemands huiskamer terecht komen. Een werkelijk grandioos concept.

De nieuwe variant van 2017 bestond uit optredens van “De blonde jongens en Tim” in een loods, jazz-zangeres Simone Stack met band in de kerk en de plaatselijke Maxima’s. Een mooie mix van een hoge kwaliteit. En die broekjes. Tja.

Mooie bijkomstigheid was het ‘op stap zijn met mijn papa’. Mooie gelegenheid voor een écht gesprek. En hij stelde me overal voor als zijn nieuwe vriendin. Daar ging mijn smetteloze reputatie. Dat mensen daarin trappen.

Bij deze rechtgezet, pa.

Meesterwerken

Afgelopen week had ik een begrijpend leesles over Vincent van Gogh geschreven.

Begrijp me niet verkeerd; begrijpend lezen is meer dan een stuk tekst doorlezen en een paar vragen beantwoorden. Het visueel geheugen moet getriggerd worden, leerlingen moeten bewust lezen en de tekst koppelen aan associaties en ‘het echte leven’ en het liefst ook aan grammatica en woordenschat. We duiken er vol in.

Terug naar Vincent.

Een mooi groot boek (van opa geërfd) waar al zijn werken in staan, gecombineerd met een informatieve tekst én als spetterende finale mochten de leerlingen een kleine recensie schrijven over hun favoriete schilderij. Het enthousiasme waarmee de kunst werd bestudeerd en besproken, verbaasde me. Het leverde weer nieuwe woorden op: levendige kleuren, verfpalet, abstractie. Ik had me voorbereid op een zucht en steun à la Heb je die gekke juf weer met die ouderwetse meuk. Het viel reuze mee. Sterker nog: “Wow, wat vet!”, bij het aanschouwen van al die kleurenpracht en een gezamenlijk schrijven leverde nog meer nieuwe taalontdekkingen op. Ik ging huppelend naar huis.

Die succes-ervaring heeft me geïnspireerd!

Grondig werk

Van oorsprong ben ik opgeleid om methodiek en lesprogramma’s te ontwikkelen. De komende tijd ga ik me druk maken met het schrijven van leeslessen met een sterke nadruk op geschiedenis en cultuur. Dat is niks nieuws hoor. Ik heb oude schoolboekjes, variërend van de jaren vijftig tot vooroorlogs materiaal en daarin zijn alle lessen, of het nou rekenen of spelling is, doorspekt met allerhande informatie. In de loop der tijd, en dan met name de laatste twintig jaar, hebben onderwijsmethodes een hoger entertainmentgehalte. Ik ben daar niet zo van. Je mag die plaatjes houden. Daarvoor heb je docenten met een pakkend verhaal, mooie boeken of een video. Bovendien springen methodes qua onderwerpen van de hak op de tak. In het middelbare onderwijs met alle taalmethodes bijvoorbeeld: Klein stukje spelling, een tekstje met drie vragen, nog even een grammatica-regeltje en hopsa, kijk eens hoe gezellig we het hebben gemaakt allemaal.

Ik ben meer van het grondige werk. ‘We’ gaan pas verder als je dít stukje helemaal kent en snapt. Meestal denken mensen dat leerlingen dat vervelend vinden, maar het maakt de leeropbrengst voor ze veel duidelijker. Ze gaan naar huis met het gevoel écht iets nieuws te hebben geleerd. Dat motiveert. En dat motiveert mij weer om extra werk van een les te maken.

Van Gogh, de Keltische geschiedenis, theater of Erasmus. Ik verheug me nu al.

Cindy van der Houven

Cindy van der Houven

Cindy van der Houven | Pedagoog en docent | Woensdagcolumnist 1x 4 weken | Coachingbureau Cindy | Stichting Feniks |

3 Reacties

  1. bea scheurwater
    1 februari 2017 at 11:27

    Mijn dag is weer goed na het lezen van deze column! Mijn idee! Als ik terug denk aan mijn school tijd (toen waren er nog geen computers) denk ik daaraan terug met plezier een bevlogen geschiedenisleraar die zo boeiend kon vertellen en uitleggen, dat bleef hangen en geschiedenis ging leven, zo ook aardrijkskunde, zo zie je maar weer, de kinderen van nu kunnen het ook waarderen. Zet hem op Cindy en veel succes.

  2. 1 februari 2017 at 09:28

    Ik denk zomaar dat de leerlingen boffen😉

  3. Aad Rieken
    1 februari 2017 at 09:23

    ”KWINKSLAG OP CINDY’s GRONDIGE COLUMN”

    ”Oh Jee,Als Die Broekjes Maar Blijven Zitten….,
    Over Blonde Jongens en Zeeman Gesproken!”

    Bij Hun Gaan Hemden Omhoog,Broekjes Omlaag…,
    ”IN PRIJS & KWALITEIT GESPROKEN JA GRAAG!”

    PS Bij Hunkemoller Zijn De BH’s Zo Laag Geprijsd..,
    ”DAAR KUN JE ZE NIET VOOR LATEN HANGEN !”