Editor's Rating

Je moet het zien om er wat mee te kunnen: Hoe je door een eenvoudige gebeurtenis op een schoolplein een levensles voor de jeugd en voor de volwassenen krijgt

Wegens ziekte van Liesbeth is Leonieke deze keer gastcolumnist

Waar non-verbale communicatie al niet toe kan leiden …

Daar sta ik dan op het schoolplein. Te wachten op onze dochter van 6 jaar. Zij rent het schoolplein over en haar eerste vraag is: “Mag ik spelen?” Ja hoor, ga nog maar even. Nog voor ze aan het spelen gaat, wil ze haar fiets aan haar vriendin laten zien. Ze is er zo blij mee!

Terwijl ik even met een andere moeder op het schoolplein bijpraat over hoe het met ons beiden gaat, zie ik haar over het schoolplein voorbij rennen met één van haar klasgenootjes om vervolgens rondjes te draaien op draaimolen. Haar vriendin loopt vervolgens achter die andere twee aan.

Ik draai mij weer om opdat ik het gesprek weer kan vervolgen. Even later hoor ik dat één van de drie huilt. Dan blijkt weer dat één van de oude gezegdes bevestigd wordt: Drie is teveel. Met andere woorden, met z’n tweeën spelen gaat gemakkelijker dan met z’n drieën.

Ik zie dat het haar vriendin is die diep verdrietig huilend naar haar moeder loopt. De andere twee meiden fladderen nog vrolijk over het schoolplein en lijken niet te beseffen wat er plaatsvindt. De moeder – van  één van de andere twee meiden – waarmee ik in gesprek ben, krijgt oogcontact met haar dochter en laat haar weten naar haar toe te komen. Op het moment dat zij aankomt rennen, vraagt haar moeder om naar haar huilende vriendin te kijken. Wat is er gebeurt vraagt zij aan haar? “Ik probeerde steeds wat aan haar (mijn dochter)  te zeggen maar wij renden steeds weg.”

Oké denk ik, hier komt één van de puzzelstukjes naar boven. Ik wenk mijn eigen dochter om te komen. Ik zie haar bewust traineren maar ik zie ook dat er bij haar iets speelt in het gevoel. Binnen de paar seconden dat ze bij mij gekomen is en ik haar vraag om net als haar andere vriendin te kijken naar hun huilende vriendin, barst ook zij uit in tranen. Er komt weer een nieuw puzzelstukje op tafel. Ze zegt: “Ik wilde niet dat ze mij achterna renden, ik wilde even luchten.”

Waarop ik reageer: “Dat mag ook, maar weet je vriendin dat je dat wilde? Heb je het haar ook verteld?”

“Nee”, is haar antwoord.

“Kom dan gaan we even naar je vriendin toe”, die voor haar moeder ontroostbaar lijkt te zijn. ‘Wij willen graag even wat zeggen’, zeg ik namens ons tweeën.

Beide meiden kijken elkaar aan en samen huilen ze. De andere moeder biedt alle meisjes haar zakdoeken aan, want de snottebellen vliegen ons om de oren. De teleurgestelde vriendin doet haar verhaal: “Ik heb margrietjes voor je geplukt en die wilde ik aan je geven maar je liep steeds weg. Toen heb ik ze maar op de grond gegooid en stuk gemaakt.”

Mijn dochter moet opnieuw huilen – nu deed ook haar hart zeer – het was niet haar bedoeling om haar te kwetsen. En een sorry volgt met een uitleg waarom ze weggelopen was: ze wilde even luchten. Beide meiden zijn vergevingsgezind en geven elkaar snel een knuffel.

Ze weten nu van elkaar wat hun intenties waren; vanuit beiden positief. Alleen wanneer er non-verbaal wordt gecommuniceerd, weet je niet altijd goed te interpreteren wat die intenties zijn. We sluiten af met de opmerking dat wij volwassenen dit geregeld nog zien gebeuren en soms ook nog overkomt en dat we reuze trots zijn dat zij dit zo knap met elkaar hebben opgelost.

Daar kan menig volwassenen nog van leren!

Leonieke Paalvast

Leonieke Paalvast

Leonieke Paalvast | Gastcolumnist | Eigenaar 'Praktijk de Verrijking' en Edelstenen webwinkel De Verrijking | Holistisch Kindertherapeut io | Verpleegkundig Consulent MSCN

4 Reacties

  1. Aad Rieken
    12 maart 2016 at 17:55

    ”HARDLEERS!”
    (alshetgaatompesten)

    Sommige Leerkrachten,
    Zijn Langzaam Van Begrip.
    Ook Na Vele Klachten,
    Tonen Zij Onbegrip!

  2. Paulette Elens
    12 maart 2016 at 10:57

    Mooi opgelost voor alle partijen. Helaas heeft niet iedereen dit inzicht. Ik deel je column daarom graag!

  3. Huub Paalvast
    12 maart 2016 at 10:23

    Mooie column Leonieke, ook leerzaam voor leerkrachten.

  4. Aad Rieken
    12 maart 2016 at 09:43

    ”VERDRIET!”

    Onbesproken Verdriet,
    Valt Pas In Het Niet.
    Als Je Heel Subiet,
    Tekortkomingen Ziet!