Terwijl de zon uitbundig schijnt, de vogels kwetteren, de natuur tot leven komt, krijg ik een bericht dat alles stil doet staan. Een jong leven dat zo plotseling en abrupt eindigt, is niet te bevatten. Met stomheid geslagen en vol ongeloof wandel ik over het strand en zie de mooiste zonsondergang ooit. Deze week geen column zoals u van mij misschien al gewend bent. Dit keer een kort gedicht van mij.
Ondergang van de zon
De zee ruist en golft heel kalm
Het zand laat sporen na
Van eb en vloed
De zon glinstert in het water
Honderden sterretjes
Weerspiegelen
De meeuwen schreeuwen
De kraaien krijsen
De zeehonden zijn stil
De zon zakt langzaam
In de eindeloze zee
En kleurt de hemel rood
Ik ben stil
Ik kijk en zie
De ondergang van de zon
Corinne Hamoen
Houd u svp aan Onze omgangsvormen
Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Degene zonder 'voornaam + achternaam' worden geweigerd.