Staatssecretaris Sander Dekker heeft een brede maatschappelijke discussie opgestart over het nieuw “WAT” in het onderwijs. Bij taal en rekenen is de inhoud wel bekend, maar dat geldt allerminst voor burgerschap, techniek en cultuur. Dekker wil ook ruimte voor 21st century skills (om het maar eens in goed Engels te zeggen), zoals creativiteit, probleemoplossende vaardigheden en samenwerking. De Tweede Kamer volgt de aanpak van de staatssecretaris, maar pleit wel voor een leidende rol voor het onderwijsveld zelf. Lijkt maar logisch, maar toch.

Overal op scholen speelt nu deze maatschappelijke discussie, waarbij iedereen mag meepraten, leerkrachten, ouders, leerlingen, iedereen dus, verstand van onderwijs is meegenomen in deze.

Wat moet een kind van nu leren om een mooie start te maken in de maatschappij van 2032?

Maar is dat wel een zinvolle discussie?

In het verleden moesten kinderen kennis en vaardigheden opslaan, de school was gericht op later, als je groot bent.

Wellicht moet het onderwijs daar van af.

Jonge mensen leven in het nu. Waarom muziek leren voor later als je nu ook veel plezier hebt met muziek van nu? Waarom computerprogramma’s leren die overmorgen weer verouderd zijn in plaats van nu je eigen website of app te ontwerpen?

Plezier in leren werkt passie in de hand.

Het gevaar bestaat, dat de elite van 2015 gaat bepalen waaruit de inhoud voor 2032 moet bestaan. Bestaat dan de arbeidsmarkt nog zoals we die nu kennen?

Zijn er dan nog genoeg betaalde banen voor iedereen?

In mijn optiek heeft het nog weinig zin om te zoeken naar alles wat alle kinderen voor later moeten leren. Beleidsmakers, schoolboekenmakers (hoe ouderwets?), toetsenfabrikanten willen wel graag een curriculum. Kinderen maken straks vanuit hun passie zelf wel uit wat ze willen leren en dan gaan ze harder vooruit dan hard, dat durf ik wel te voorspellen.

Leerkrachten zullen deze processen moeten durven en willen begeleiden.

Leren is een persoonlijk groeiproces, dat begint bij het begin en niet bij het eind. Onderwijsvernieuwing moet niet gaan over de toekomst van alle kinderen, maar over dit kind van vandaag.

Alle bijdragen aan deze discussie vormen straks een advies aan het kabinet; eind 2015 vindt de vertaling plaats van deze adviezen. In 2017 worden dan de vernieuwde kerndoelen en aangepaste eindtermen vastgesteld.

Ik ben benieuwd.

Huub Paalvast

Huub Paalvast

Dinsdagcolumnist 1x per 2 maanden 2014 -2018 | Raadslid VSP per 2015 | Onderwijsadviseur | Leraar-begeleider | gastcolumnist 2018 e.v.

2 Reacties

  1. 5 juni 2015 at 10:55

    Huub, je ziet het precies zo als ik. Lekker hoor. Vandaar ook het initiatief Makerklas op de Roncalli in Rotterdam – jammer voor de lezers uit de buurt net een tikje uit de richting qua afstand, maar wie weet brengt het iemand op een idee.

    http://ronkit.nl/makerklas/

  2. Aad Rieken
    2 juni 2015 at 09:09

    Het staat als een Paal-vast boven water,
    Al Deze Zorgen Zijn Pas Voor Later.

    ”PLAGERIJEN”

    ’n Juf laat zich niet meer schofferen,
    door leerlingen niet meer dicteren.
    Haar nood was heel groot,
    totdat ze besloot,
    de pubers een lesje te leren.

    Ja Alle Leerkrachten,
    Die Moet Je Hoog Achten.

    ”PESTERIJEN 1 OP DE 4”

    Pesten kunnen ze als de besten,
    ze hoeven verstand niet te testen.
    Doe je beklag man,
    komt er ontslag van,
    dan zitten ze zelf in de nesten.

    Het Pesten Uitmesten,
    Ont-Slaan Buiten Westen.