Daar staat ze. Een zielig hoopje mens, bibberend in de berm. Haar ene hand omklemt een afgebroken spijl van haar fietsrek, haar andere de helft van een koplamp. Betraande ogen, wit gezichtje.

Mijn allerliefste kleine meisje heeft net een ongeluk gehad. Ze is tegen een vrachtauto aangereden en daarbij keihard tegen het asfalt gesmeten. Wonderwel is ze er zo goed als heelhuids vanaf gekomen. De bestuurder van de auto, zijn bijrijder, een passerende getuige, onze buurman die net aan kwam fietsen, moeders die hun kinderen van school hadden gehaald: ze ontfermen zich meteen over mijn meisje en proberen haar gerust te stellen.

Natuurlijk zit de schrik er goed in. Nee, ze heeft niks. Alleen haar knie doet pijn. Ze kijkt verdrietig naar de spijl en het stuk koplamp in haar handen. Van haar gloednieuwe fiets, waar ze zo trots op was, is weinig meer over. Maar dat is het laatste wat me interesseert. Gelukkig reed de auto geen meter harder dan de toegestane 30 km per uur en raakte ze alleen de achterkant van de vrachtwagen.

Mijn gedachten schieten naar die vreselijke afgelopen zondagmiddag in Haaksbergen. Naar het immense verdriet daar, veroorzaakt door een stom ongeluk. Wat een geluk hebben wij gehad, want wat had dit anders kunnen aflopen. Ik stap op mijn meisje af, klem mijn armen om haar heen en wil haar nooit meer loslaten.

Jacqueline Bouwmeester

Jacqueline Bouwmeester

journalist | schrijver | moeder van vijf | jacquelinebouwmeester.nl | lifewith5.nl

3 Reacties

  1. jan buijsse
    1 oktober 2014 at 17:35

    Herkenbaar.

  2. 1 oktober 2014 at 10:28

    Dan weet je weer wat echt belangrijk is! En @Aad, ik kom wel weer een keer tevoorschijn, waarschijnlijk nog deze maand 😉

  3. 1 oktober 2014 at 09:14

    Irma Doet Mee Aan Stoptober,
    Jacqueline Opgelucht Na Sober.