Column: Ongeremd schrijven

Allereerst wil ik mijn trots uitspreken naar mijn oudste dochter. Twee weken geleden nam zij in het kader van de kinderboekenweek mijn plek in en schreef haar eerste column. Waar ik mijn droom zag uitkomen – bijna een jaar geleden op 36 jarige leeftijd – daar is zij met elf jaar al een eerste column rijk. Goed gedaan Robine!

Nu mag ik weer aan de bak, maar eerlijk gezegd heb ik de laatste tijd moeite met schrijven. Er gebeurt veel, er is veel gebeurd en ik merk dat ik nog steeds op een schrijversrem sta.

Ik schrijf namelijk vanuit mij, vanuit mijn gevoel en mijn ervaringen en belevingen. Op de een of andere manier staat dat op slot. Over mijn laatste column van vier weken terug was ik zelf niet enthousiast zoals ik dat meestal over mijn columns wel kan zijn. Daaraan merk ik dat er een blokkade zit. Nu weet ik dat elke schrijver wel eens last krijgt van blokkades, en ik weet ook dat dit weer goed gaat komen. Dus ik maak mij er niet te druk over, maar ik kan dit ook niet voor mijn lezers verbergen.

Ik zou deze column af willen sluiten met een gedicht:

Letters en tekens
Overal zijn ze te zien.
Maar wanneer je deze kan voelen,
weet je dat ze binnen komen.
Soms voel je veel,
maar valt het niet te omschrijven.
Dan is het zaak om vertrouwen te houden in jezelf,
waardoor je op een dag
letters en tekens weer tot een geheel kan vormen,
en je weer voelt wat woorden zijn geworden.

Miranda Blom