Deze column gaat over het verdwijnen, of het verliezen zo u wilt, van onschuld. Als we geboren worden zijn we jong en onschuldig waarna in de tijd die volgt, we in rap tempo deze onschuld verliezen. Volgens de een is het verlies van de onschuld één van de grootste tragedies van de mensheid en volgens een ander is het een onvermijdelijk gegeven.

Persoonlijk ben ik meer van de laatste soort. De onschuld van een kind is prachtig en ontwapenend maar je moet er toch niet aan denken dat de volledige mensheid in die staat van onschuld, de rest van het leven doorbrengt. Het leven op aarde zoals we dat als mensheid kennen zou snel over zijn ben ik bang.

En toch zijn er momenten dat je zou willen dat bepaalde vormen van onschuld nog wat langer zouden duren dan ze doen. Neem nou Sinterklaas. Mijn kinderen zijn de ‘geloofsleeftijd’ reeds lang gepasseerd. Toch wordt Sinterklaas nog altijd trouw gevierd want laten we wel zijn, een leuker feest in het jaar is er toch eigenlijk niet. Pakjesavond, gedichten, ja zelfs de schoen zetten en het gebruikelijke zingen worden door de jongedames in ere gehouden.

In de loop der jaren zijn daar de surprises bijgekomen. Geen sinecure want in een gezin van vier is de kans dat je een gezinslid trekt waarvoor je al eerder een surprise hebt moeten maken vrij groot. En dan komt het aan op het betere creatieve ‘outside the box’ denken.

Nu lukt me dat elk jaar nog best goed, tot nog toe waren de lootjes met namen van mijn familieleden goed verspreid over de jaren die achter ons liggen.

En toch denk ik weleens terug aan de jaren dat mijn kinderen nog, vol onschuld, en met een grote onbevangenheid toeleefden naar het heerlijk avondje. De spanning op de avond zelf voordat er op het raam gebonsd werd, de blije gezichten en de opwinding die dit met zich mee bracht.

Die onschuld is er niet meer, het is allemaal wat ‘zakelijker’ geworden. Wat gebleven is, is de gezelligheid, het gevoel van saamhorigheid en het bewustzijn dat Sinterklaasavond er altijd zal zijn maar dat het vieren van het heerlijk avondje aan verandering onderhevig is.

Wouter vHeiningen

Wouter vHeiningen

Columnist sedert juli 2013 | Directeur Bibliotheek De Plataan voor Maassluis, Vlaardingen & Midden-Delfland | Bestuurslid van Nationaal Documentatiecentrum Maarten ’t Hart en stichting Ongehoord!