column nr 16

Ik zit inmiddels meer dan twintig jaar in “het vak”, het mooie beroep van maatschappelijk werker. Het vak waarin ik, soms, het verschil kan betekenen voor een ander. Een ander die, op een bepaald moment in zijn of haar leven, een niet zo`n slimme keuze maakte, die op een bepaald moment in zijn of haar leven vast liep en niet meer zag welke stappen er nog genomen konden worden. Maatschappelijk werker zijn in een wereld die steeds verder verhard is niet gemakkelijk. Begonnen in een tijd waarin we nog sociaal en ruimhartig waren. Een tijd waarin “onze Paradijsvogels” konden rekenen op een zeker begrip, op acceptatie voor verschillen. Er was een plekje voor iedereen, met of zonder bijzonder randje.

Afgelopen week raakte ik een dieptepunt van mijn vak. Ik begeleidde een jonge knul en een jonge meid, een stelletje. Dakloos, schulden en al veel deuken in het leven opgelopen. Overdag gebruikmakend van winkelcentra om warm te blijven en s`nachts vertoeven op Schiphol of, als je daar bent weggestuurd door de marechaussee, meerijden met alle nachttreinen. Om hen heen sloten alle deuren, ze konden nergens meer terecht. Hun verhaal raakte mij, misschien vanwege mijn dochter thuis die dezelfde leeftijd heeft of misschien was het de hulpeloosheid in hun levensverhaal. Mijn begeleiding aan hen stagneerde, de deuren sloten ook voor mij. Niet omdat het verhaal van deze jonge mensen zo bijzonder was maar simpel en alleen omdat de huidige opvang niet voorziet in de vraag om samen opgevangen te kunnen worden.

Daar waar we vroeger de ruimte en de compassie hadden om een beetje mee te kunnen bewegen met onze cliënten is nu werkelijk bijna niets meer mogelijk. Toen ik bij een van de hulpverleners vroeg om met mij mee te denken kreeg ik de reactie: ”It`s this way or the highway”. Ik werd er stil van en voor het eerst in jaren lag ik s`nachts wakker.

“This way or the highway”, het is zo veelzeggend, de visie op de hulpverlening van tegenwoordig; “Je moet doen wat wij zeggen, dan komt alles weer goed, dan gaan wij je helpen”.

Deze visie kom je ook vaak in het onderwijs tegen, een kindje wat anders is, wat anders doet dan de negentwintig andere kinderen in de klas. Een kindje met een rugzakje, een kindje wat niet past in het beeld van het ideale schoolkind.

Voor groot en klein hebben we met zijn allen mooie hokjes bedacht en o wee als je niet in het hokje past of wilt passen, dan heb je pech. Als je niet past in het plaatje wat onze samenleving bedacht heeft dan verstoten wij je, dan verplaatsen wij je naar de rand van onze maatschappij en dan moet je het verder zelf maar uitzoeken. Je kunt dan wel proberen om terug te keren met de juiste hulpverlening maar je moet wel precies doen wat we zeggen en je conformeren aan de maatschappij zoals wij die gevormd hebben. Meer en meer vallen er mensen buiten de boot, meer en meer laten wij mensen in de kou staan, letterlijk op de straat, zonder enig perspectief.

Afgelopen week vertelde een politieagent op Facebook over een uithuiszetting waar hij bij geassisteerd had. De huurachterstand was nog geen duizend euro maar het bedrag was er “gewoon” niet. Er waren kindertjes in het gezin. Hij beschreef het moment waarop hij overwoog om het bedrag van zijn eigen spaarrekening af te halen. Een overweging die je doet huiveren. Een betrokken agent, die tracht professioneel te blijven maar zelf ook vader is en die op dat moment ervaart dat er een verharding in de samenleving is ontstaan waar hij zich niet meer mee kan verenigen.

Ik hoop dat we met zijn allen, ieder voor zich, het dicht bij ons zelf kunnen houden, dat we vanuit ons hart kunnen kiezen voor verzachting, dat onze kinderen en die van de buren mogen zijn wie ze willen zijn, zich begrepen en gehoord mogen voelen.

Dat onze paradijsvogels paradijsvogels mogen zijn omdat ze nu eenmaal niet in een hokje passen maar daarmee niet minder waardevol zijn. Dat we allemaal soms buiten de lijntjes mogen kleuren en daarvoor gewaardeerd mogen worden.

Dat we met zijn allen mogen zeggen: ”It`s this way or an other way”.

Editor's Rating

Trudie laat vanuit een praktijksituatie zie waar het in Nederland misgaat. Het is niet het enige terrein waar het fout gaat maar wel een heel belangrijke. De instanties verharden tot onmenselijke harteloze hokjesgeesten. Dit is niet hoe het moet. Is er nog hoop?
Trudie Pasterkamp

Trudie Pasterkamp

Trudie Pasterkamp | Zaterdagcolumnist per 9-2017 | Coach Rouwverwerking & Verlies | Praktijk ELBE | Forum voor Maassluis■ Steunraadslid 2022-2026 ■

4 Reacties

  1. Marja Gerkema
    10 maart 2018 at 15:40

    Wat een prachtige column weer. Waar geld, macht en regeltjes regeren is er helaas vaak geen ruimte meer voor ‘anders’ zijn.

  2. Dick Pasterkamp
    10 maart 2018 at 10:49

    Trudie constateren is er één en nu nog net zo’n goede column over oplossen. Zet hem op.

  3. Aad Rieken
    10 maart 2018 at 09:00

    “Zet Het Woordje Te, Tussen Zijn en Vaak..,
    Ik Geef Binnen-kort, Een Heel Lange Wraak!”

  4. Aad Rieken
    10 maart 2018 at 08:38

    “De Tot In Den Treure Ten Verre Bescherming!”

    “Over Huur-Achterstand en Schand vertel Ik U Later Meer..,
    “Onze Paradijsvogels, Zijn Vaak Wolven In Schaapskleren!”