Column: Op je platte smoel

Als meisje van zes jaar oud kwam ik in de eerste klas van de lagere school. Dat noemt men tegenwoordig groep 3 van de basisschool. Toen was dat net zo’n soort overgang als dat nu is van de basisschool naar het voortgezet onderwijs, want je ging van de ‘kleuterschool’ naar de ‘grote school’. Ik voelde me daardoor ook al een echte, grote meid. De school was vlak bij mijn huis en ik kon daarom ook al snel alleen naar school. Niet omdat mijn moeder daar te lui voor was hoor, integendeel, maar vroeger ging dat gewoon zo. Ik liep vanuit onze flat langs een andere flat, alwaar op de begane grond een aardig, bejaard echtpaar woonde. Als ik daar langsliep om na de middagpauze weer naar school te gaan, wenkte de oude man mij regelmatig. Ik liep dan naar zijn voordeur en dan kreeg ik altijd een hartje (je weet wel, zo’n snoepje met een tekst erop). Ook dat kon vroeger nog.

In de pauzes speelden we altijd buiten, en ik herinner me goed dat we ‘jongens-en-meisjespakkertje’ speelden. In het eerste deel moesten de jongens de meisjes pakken, en als je dan gepakt werd, werd je in een hok gegooid, dat hok bestond bij ons uit een inhammetje van een gebouwtje dat op het schoolplein stond. Als alle meisjes dan gepakt waren, werden de rollen omgedraaid en werden de gepakte jongens in het hok gegooid.

Uiteraard werd ik niet vaak gepakt, want ik was toen al razendsnel en slim, maar toch is het één van de jongens een keer gelukt. Toen ik eindelijk gepakt was, werd ik dan ook met een zwieper het hok in gegooid, en zo elegant als ik toen al was en nu nog ben, belandde ik met mijn platte smoel tegen de muur van het hok.

Mijn mooie, net gewisselde voortanden, waar de schooltandarts kort daarvoor nog zo trots op was, lagen aan gruzelementen en de afgebroken stukjes bleven achter in het hok. Huilend ben ik de school ingegaan, en daar werd mijn moeder gebeld. Ik denk dat ik ben opgehaald, dat weet ik niet meer zeker, maar ik weet nog wel dat ik met mijn moeder bij de “echte” tandarts terecht kwam, tandarts Monster. Ik vond het toen ook een monster, maar nu weet ik dat hij het alleen maar goed met me voor had. De juf had namelijk tegen mij gezegd, dat ze mijn tanden wel konden maken, en toen ik dat huilend tegen de tandarts vertelde, ging hij zo tekeer: ‘Dat mijn juf g*&%$@domme helemaal gek was’. Het enige dat hij kon doen, was het vijlen van de scherpe randjes. En zo heb ik zes jaar lang met Dracula-tanden rondgelopen. Maar een kind is flexibel, en nooit heb ik hinder ondervonden van mijn lelijke gebit, behalve één keer. Dat was toen ik in de vierde klas (groep 6) bij de schoolfotograaf was. Hij vroeg me om te lachen voor de foto. Natuurlijk toverde ik mijn – toen nog verlegen – allerliefste lach op mijn gezicht. En toen ik daar, in mijn lichtblauwe coltruitje, zo mijn best voor zat te doen, zei die vreselijke man: “Nou… hou jij je mond maar dicht”. Op die foto kun je goed zien dat mijn mond glimlacht en dat mijn ogen doodongelukkig kijken.

In de zesde klas (groep 8) werd ik uit de klas gehaald toen de schooltandarts er was, want er was nu een manier om mijn tanden te repareren. Die tandarts zei altijd al heel vaak ‘open, open’ als je er alleen al was voor het tweejaarlijkse controlebezoek, maar nu lag ik daar anderhalf uur met mijn mond open. Na die anderhalf uur was ik het meest ongelukkige meisje op aarde. Want als ik mijn mond dicht deed, had ik het gevoel dat ik een enorm paardengebit had, dat mijn voortanden mijlenver naar voren stonden. Dus terug in de klas kon ik alleen maar huilen en ik heb aan niemand mijn tanden laten zien. Zes jaar lang zat er ter hoogte van mijn voortanden een groot gat, en nu ineens was dat opgevuld. Natuurlijk was het resultaat schitterend, maar het heeft even geduurd voordat ik dat zelf kon inzien. En zo kon ik met mooie tanden de overstap maken naar de volgende grote school.