Column nr 27

De laatste dagen van 2017 gaan over terugblikken, afsluiten en het nieuwe jaar ingaan. Goed dat we dat doen, maar helaas ontaardt dit vaak in een persoonlijke afrekening met jezelf: wel/niet gelukt, wel/niet gelukkig, wel/niet oké. Je gaat dan vaak jezelf vergelijken met een ander. Waarom is het bij die ander wel geslaagd / gelukt en waarom niet bij jezelf? Je zet weer een aantal goede voornemens voor jezelf klaar en je gaat er in het nieuwe jaar voor om er het beste van te maken en te knallen. Eerlijk gezegd doe ik nog steeds niet aan goede voornemens net als vorig jaar en de jaren ervoor overigens  …

Wél geniet ik elk jaar in december weer van alle muzieklijsten die op bijna elke zender te horen zijn. De top 4000 bijvoorbeeld of de top 500 van het foute uur zijn mijn favorieten. Zo is het altijd heerlijk om te werken op deze decemberdagen met al die muziek die uit de speakers schalt. Nee, mij hoor je dan niet klagen als ik moet werken. Het is bovendien lekker rustig op de wegen.

Uiteindelijk ben ik toch blij als het weer januari is. Gewoon de normale dagen en normale maaltijden. Ik ben dan wel klaar met al dat eten. Uiteindelijk eten we altijd meer dan normaal. Dat is goed te zien aan de parkeerplaatsen bij de Koningshoek. De mensen strijden er om een parkeerplaats alsof hun leven er vanaf hangt met uiteindelijk hier en daar wat aanrijdingen tot gevolg. Ik kijk mijn ogen altijd weer uit als ik zie hoe wij Nederlanders hamsteren. Volle boodschappenkarretjes rijden naar buiten vanuit de supermarkten met zoveel boodschappen dat je haast zou denken dat de supermarkt de komende maand dicht blijft zoveel voorraad wordt er in huis gehaald. Echt, de mensen lopen flink gestrest door de winkels. Ik ga meestal zo vroeg mogelijk in de morgen om mijn boodschappen in huis te halen voordat de echte hectiek los barst. Nee, ik zoek deze hectiek niet op.

Toen ik jonger was, vond ik het spannend om naar Oud en Nieuw toe te leven. Superspannend ook dat er vuurwerk in huis gehaald mocht worden natuurlijk. Natuurlijk kwamen dan de sterretjes in huis voor mij en natuurlijk ging mijn broer toen voor het echte knalwerk. Vroeger waren de astronauten al ontzettend stoer om te hebben. En die waren oh zo spannend om af te steken want ik wist niet hoe snel ik dat ding zo ver mogelijk van me vandaan weg moest gooien. Stel je voor dat deze in mijn handen uiteen zou knallen. Ik wilde altijd al dolgraag een hondje… maar dan niet door een te kort lontje. Op dat gebied ben ik dus absoluut geen held. Maar ook heb ik op een of andere manier altijd een soort van emotioneel gevoel bij het verlaten van het oude jaar met de overgang naar het nieuwe jaar. Alsof je oude dingen dus echt af gaat sluiten en een nieuwe start gaat maken.

Dat gaat in 2018 voor mij ook zeker gebeuren want vanaf 2 januari start ik bij mijn werkgever op een nieuwe afdeling waar ik uiteraard ontzettend veel zin in heb. Een leuke nieuwe uitdaging waar ik aan aantal weken geleden al ben begonnen om een beetje te wennen en in te werken. Vanaf volgende week ga ik er fulltime aan de slag en ik heb er zin in! Ik moet natuurlijk wel vermelden dat ik het op mijn oude afdeling altijd super gezellig naar mijn zin heb gehad met mijn leuke lieve en vooral gezellige collega’s. Dat laat ik dan achter mij.

Ik wens iedereen alvast de allerbeste wensen toe voor 2018.

2017 is nu bijna vervlogen
2018 staat reeds voor de deur
Een nieuw jaar met nieuwe dromen
Alles krijgt een nieuwe kleur

Veel geluk en vrede
Veel liefde voor elkaar
Aandacht voor de naaste
Het wordt een prachtig jaar!

Sandra Warren

Sandra Warren

Sandra Warren | Teamleider | Gastcolumnist | Hondensport | Zeesleper Elbe

2 Reacties

  1. Andre
    1 januari 2018 at 08:23

    Wat mooi geschreven . Ja, van de volle boodschappenkarren met die feestdagen krijg ik een onpasselijk gevoel. Is gezelligheid alleen met veel vreten goed te maken. Wij doen gewoon normaal,als anders . Een nieuw jaar lieve Sandra,we gaan weer varen met de Elbe . Jij een heel gelukkig nieuwjaar ,liefs Andre

  2. Ronald van Santvliet
    31 december 2017 at 14:02

    Mooi geschreven Sandra