Column: Opdringerige types

Ongevraagd word ik weer betast. Ik voel wat aan mijn been en kijk om. Dit keer is het een blonde, jong nog zo te zien. Hij hijgt en kijkt me hoopvol aan. Ik loop onverstoorbaar door en dan druipt hij weer af. Ik maak een strandwandeling en ik wil even rust.

Druipend van de regen en rode vingers van de kou, ik laat me niet tegenhouden. Als ik naar het strand wil dan ga ik. We horen bij elkaar het strand, de zee en ik. De lucht is donker maar vanuit Engeland klaart het op. Prachtig is het en ik maak foto’s.

Terwijl ik een stukje loop, stop om een foto te maken en te genieten van het uitzicht, word ik lastig gevallen. De ene na de andere springt tegen me op en eerlijk gezegd ben ik daar niet van gediend. Ze zijn leuk hoor, daar niet van, maar ik hou niet van die opdringerigheid.

Honden, in alle soorten en maten. De kleine keffertjes die hyperactief achter balletjes aan hollen. De grote blaffers die je bijna omduwen als ze tegen je opspringen. Ik weet zeker dat ik geen broodje ham bij me heb, het moet iets anders zijn dat me zo onweerstaanbaar maakt. Meestal verontschuldigen baasjes zich met een ‘hij doet niks hoor’, maar deze keer kijken ze niet op of om.

Ik loop door en ben onder de indruk van het spel tussen wind, wolken en zee. Stug loop ik door en ontwijk het hondenspul. Af en toe word ik verrast van achter en voel een poot tegen mijn been of een natte neus tegen mijn hand. Ik draai me om en schrik van de lucht. Die is behoorlijk donker en dreigend en om niet nog een keer drijfnat te regenen, loop ik terug naar de fiets.

Thuisgekomen word ik begroet door mijn katjes, ze geven me een kopje en komen naast me zitten. Gewenst, heel gewenst. Ik bekijk mijn foto’s en ben tevreden over het resultaat. En honden? Doe mij maar zeehonden bij de zee.