Column: Oud hoofd

Als je, zoals ik, dagelijkse bezig bent met social media zoals Facebook en met bloggen dan ontkom je er niet aan dat je regelmatig met jezelf wordt geconfronteerd. En dan bedoel ik op beeld en foto’s. Of het nu is omdat de bibliotheek een activiteit heeft waarbij ik een rol speel of omdat ik ergens heb voorgedragen waar foto’s van verschijnen, je komt jezelf nogal eens tegen.

“Dus?” zul je misschien zeggen. Is dat dan zo erg? Er zijn mensen die niets liever doen dan zichzelf de hele dag fotograferen (selfies) en dit via zoveel mogelijke kanalen delen met hun vrienden en dus de wereld. Aan de andere kant is het niet zo vreselijk moeilijk om volledig uit de social media weg te blijven. Volgens Arjen Lubach in De Wereld Draait Door ben je dan officieel niet in leven maar het kan.

Als je zoals ik een functie heb met een publieke kant ontkom je er niet aan. En eerlijk gezegd vind ik dat ook helemaal niet erg. Sterker nog, ik sta liever voor een zaal met 400 mensen iets te doen dan voor een paar man. En als dat vast wordt gelegd vind ik dat ook prima. Het is soms zelfs een beetje een teleurstelling als er later niets van terug te vinden is (ik ben er maar gewoon eerlijk in).

En toch. De laatste tijd bekruipt me het gevoel dat ik niet meer zo lekker plak op al die foto’s, dat ik een ouwe kop krijg. “Dat klopt” zal je zeggen en eigenlijk heb je dan nog gelijk ook, tenslotte ben ik geen dartele dertiger meer, zelfs geen vrolijke veertiger. Zelfs de onvermijdelijke leesbril behoort al een tijdje tot mijn persoonlijke standaard uitrusting (PSU). (Mannen van mijn leeftijd die ooit in dienst hebben gezeten hebben nu een AH erlebnis).

Toch voel ik niet oud. Als je zoals ik een druk leven heb met veel activiteiten, sociale contacten, vrienden en familie, voel je je niet zo snel oud. Jammer alleen dat de zwaartekracht het hier en daar van mijn niet aflatende energie begint te winnen.

Wouter van Heiningen