Als vrouw van de wereld ga ik graag met mijn tijd mee. Soms loop ik aardig voorop, soms kijk ik even de kat uit de boom. Maar ik beweeg mee en nieuwsgierig als ik ben, wil ik ook eigenlijk niets missen. Ik ben kritisch en heb een gezonde dosis scepsis. Niet elke vernieuwing of verandering is per definitie ook een verbetering.

Hardlopen doe ik met de app “Runtastic”, ter ondersteuning en als motivatie. Ik vind het leuk om te zien of ik vooruitgang boek, en ik kan er mijn routes en tijden op terugkijken. Maar zoals met alles wat gratis is, er zit een limiet aan. Omdat ik toch wel meer wil zien en wil horen hoeveel kilometer ik gelopen heb, wat mijn snelheid is en dat soort zaken, moet ik de app upgraden. Nu is dat op zich niet zo’n uitdaging ware het niet dat er een luttel bedrag betaald moet worden. En daar loop ik vast.

Terwijl het zo eenvoudig is om met Ideal of Paypall te betalen, vraagt men hier om een creditcard. En dat vind ik dan weer zo ouderwets. Ik heb geen creditcard, al jaren niet meer. En daar zit ik dan met mijn smartphone in mijn hand, te staren naar het scherm. Mijn impuls om de pro-versie aan te schaffen verdwijnt als sneeuw voor de zon. “Ouderwets gedoe”, mompel ik nog en sluit de app.

Dan maar verder met mijn cursus “Digitale fotografie” van het NTI. Ik verdiep me in de lesstof en maak mijn opdrachten. Leuk om met iets heel anders bezig te zijn, goed voor mijn creatieve brein. Trots wil ik mijn opdrachten insturen en het is heel handig dat alles via internet kan. Maar dan loop ik tegen het volgende probleempje aan. Ik moet de opdrachten branden op een cd en die via de post opsturen. Huh?

Cd’s? Bestaan die nog? Mijn MacBook Air heeft niet eens een cd-speler, laat staan dat ik iets kan branden. “Ouderwets gedoe”, mompel ik. Waarom niet heel modern via WeTransfer of via een Dropbox of iets dergelijks de foto’s delen? Nu moet ik naar de winkel om cd’s aan te schaffen, enveloppen te kopen en postzegels te plakken. Maar belangrijker nog, hoe ga ik de cd’s branden? Op internet zoek ik naar cd/dvd drives die ik los aan mijn laptop kan koppelen en ik vind er een en start de bestelling.

Dan loop ik tegen probleempje drie aan. Ik moet betalen via mijn Ideal (dat dan weer wel) maar mijn Random Reader doet het niet meer. De batterij is op. Zuchtend en steunend spring ik op de fiets en ga naar de bank om een nieuwe te halen. Ik vraag me ondertussen hardop af waarom het allemaal niet wat moderner kan. Een rare gewoonte van mij overigens, hardop praten tegen mezelf.

Bij de Rabobank loop ik naar binnen en daar zit een aardige mevrouw achter de balie die me met een vriendelijke glimlach direct een nieuwe Random Reader overhandigt en de oude inneemt. “Die wordt gerecycled.”, legt ze vriendelijk uit en wenst me een prettige dag. En weer terug fietsend, glimlach ik eventjes. Fijn dat persoonlijke contact even. “Ouderwets gedoe”, mompel ik en grinnik om mezelf.

Corinne Hamoen

Corinne Hamoen

Corinne Hamoen

Tekstschrijver | www.corinnehamoen.nl | www.roosenkris.nl |

voorheen:
Zondagcolumnist | wekelijks 2014 tm 08-2015] en [09-2015 tm 12-2015 1x per 2 weken ] | redacteur bij maassluis.nu

1 Reactie

  1. jelle
    9 februari 2014 at 21:19

    ik kan er hartelijk om lachen. je hebt helemaal gelijk. sommigen zijn voorlijk derhalve moeten anderen..