Column: Over boksen en boxen

Een file voor de Efteling is nieuws waar je niet echt van opschrikt normaal gesproken. Dagjesmensen die ’s ochtends op de snelweg al in de file aanschuiven en dit gelaten voortzetten in de rij voor Le Baron. Wat dan weer wel schokkend is, is de reden voor de file deze keer. Een behoorlijke bokspartij waarbij Belgen en Nederlanders slaags met elkaar raken. Een koevoet – blijkbaar neem je dat mee naar de Efteling – komt eraan te pas om de ander mee op het hoofd te slaan. Het gezellig dagje uit krijgt zo voor alle betrokkenen een heel andere invulling.

Terwijl ik dit nieuws lees, zie ik dat Albert Heijn met een maaltijdbox komt. Het is even omschakelen, ik weet het. De aanbieders van maaltijdboxen schieten als paddenstoelen uit de grond. Ik tel er al snel tien en het zullen er vast veel meer zijn. Gemak staat voorop. Recepten zijn bedacht, de bijbehorende ingrediënten erbij gezocht en het wordt ook nog eens gratis thuisbezorgd. Wat wil een mens nog meer.

Mijn interesse is gewekt en ik ga bijna overstag.

Er is keuze genoeg, vegetarisch, biologisch, makkelijk, luxe. Voor ieder wat wils. Albert Heijn is een beetje laat maar kan natuurlijk niet achter blijven. De boxen en recepten zien er allemaal even aantrekkelijk uit, er is echter iets waardoor ik toch niet meega in deze hype. De prijs. Drie dagen avondeten voor twee personen kost gemiddeld veertig euro. Dat is meer dan de helft van mijn weekbudget.

Ik reken en met zo’n box heb ik dus drie, als ik slim doe vier, avondmaaltijden. Dan blijven nog drie avondmaaltijden, zeven lunches en zeven ontbijten over. Om over tussendoortjes en de rest van de weekboodschappen maar te zwijgen. En toch vliegen de maaltijdboxen als warme broodjes over de toonbank. Het zorgt voor een frons op mijn wenkbrauwen. Ik denk aan gisteravond, het journaal over de vluchtelingenkampen waar Syrische gezinnen soms al vier jaar onderdak vinden. Tenten die hutjemutje op elkaar staan, kinderen die al vier jaar niet naar school gaan, mensen die overleven.

Elke maand krijgen ze een voedselpakket, een soort maaltijdbox maar dan anders. Ze kunnen er een week van eten.

Ze zijn er blij mee en het doet me denken aan kinderen die het kerstpakket van hun ouders uit mogen pakken. Geen verse groenten, geen vers fruit, geen recepten. Het is ver van ons bed, een moeilijk probleem en we hebben er allemaal een mening over. Ik heb geen eenvoudige oplossing. Ik kijk hoe de kinderen van het gezin het pakket uitpakken en ik krijg er kippenvel van. Vier jaar leven ze zo, ze kunnen nergens heen.

Over boksen en boxen, het is een rare wereld.

Terwijl ik de wereld eventjes buitensluit, stel ik mijn eigen ‘maaltijdbox’ samen. De recepten bedenk ik zelf. Ik koop de groenten van het seizoen en met mijn fantasie zet ik elke avond een lekkere, voedzame en vooral verrassende en kleurrijke maaltijd op tafel. Nu ik er zo over nadenk is het misschien een geweldig idee om een eigen box op de markt te brengen.