Column: Over de kook

Er komen er steeds meer bij, lijkt het wel. Ze zijn in veel landen te zien maar in Nederland zenden wij ook de buitenlandse versies uit dus is het aanbod hier het grootst. Ik heb het over kookprogramma’s. Ze worden bijna tot nieuwe religie verheven en rijzen bijna de pan uit. Deelnemers spatelen en roeren alsof hun leven ervan afhangt en bedenken maaltijden die niemand op tafel wil hebben.

Laatst zag ik een chef die, hou je vast, het bolle verhemeltegevoel kreeg bij het proeven van een eikenblad gedrenkt in een kweetniet saus. Ik viel haast van de bank! Met driekwart van de wereldbevolking die onder de armoedegrens leeft en blij mag zijn met een dagelijks rantsoen van water en brood kreeg HIJ het bolle verhemeltegevoel bij het proeven van een hap onbestendige smurrie!

Wél weer leuk, vind ik, dat de meeste van deze programma’s worden uitgezonden op etenstijd. Ik stel me zo voor dat de meeste kijkers dan ook gewoon met het bord op schoot zitten te kijken naar de bereiding van een uiterst gecompliceerd 5 sterren menu. Daarin liggen natuurlijk gewoon aardappels, groenten en een stukje vlees, want rivierkreeftjes kun je op zo’n moment niet eten.

Waar zou je trouwens dat vingerkommetje met schijfje citroen moeten laten? Nee, dat zou een kliederboel worden waardoor je ook de helft van het programma zou moeten missen.

Rivierkreeftjes zien er trouwens in de pan misschien aantrekkelijk uit maar je moet er haast een astronautenpak voor aan om ze vakkundig te kunnen slopen zonder jezelf en tafelgenoot onder te spetteren. Zo’n soort amusement wordt ons als kijker onthouden en dat vind ik jammer want ik zou het leuk vinden om zo nu en dan een aantal kreeftpoten door de lucht te zien vliegen omdat ze uit de tang glippen.

Wat dacht je van een opstandige soufflé die als protest zelf de ovendeur opendoet? Dát zou pas Entertainment zijn, en onder díe naam wordt het programma toch verkocht, terwijl ik alleen maar veel te serieuze gezichten zie. Deelnemers die met een hangend hoofd hun oordeel afwachten waarbij de neuzen van hun schoenen meer aandacht krijgen dan de lawaaipudding met herrietoefje heeft gehad die ze de jury hebben voorgeschoteld.

Als het Nederlandse publiek verzadigd is, gaan we misschien wel voor Diergaarde Blijdorp koken, of voor Artis. Wie zal het zeggen? Apen en olifanten willen ook wel eens iets anders dan de doorsnee banaan of winterpeen. In Nederland kan alles en kijkcijfers scoren.

Dan krijgen we zoiets als ‘Koken voor de Apenheul’ gepresenteerd door Gordon als kick-off, die alle ingrediënten aan elkaar zingt omdat hij is gekozen als Toetje van de Week.

Als – na een goed uur – de een na andere cholesterolbom over het scherm is gerold doe ík mij te goed aan een ouderwets balletje gehakt met verse spinazie. Tijdens de bereiding daarvan kon ik alle opgebouwde onrustgevoelens van het kookprogramma gelukkig lekker wegwerken op mijn hakblok. Het is een onding. Veel te groot en te zwaar maar ik kreeg het als verjaardagscadeau. Terwijl ik het met moeite omhoog kan houden bij de afwas, denk ik maar aan 1 ding: morgen lekker Pizza!