Column: Overdenking door een domineesdochter

Terwijl Piet Veerman van the Cats zijn lied zingt, tuur ik uit het raam. “There’s a kind of sadness in my mind.” en ik zing zachtjes mee. Buiten sneeuwt het, het is alweer donker. Binnen is het warm en ik steek de kaarsjes aan, gekregen van een vriendin als onderdeel van een enorm kerstpakket. “Why, why do you love him?”, het geluid van de violen zwelt aan en Piet zingt uit volle borst. Nou ik weet het antwoord wel.

De top 2000 hoort bij deze tijd en ik hoor mezelf meezingen met de meest vreselijke liedjes. Het is die tijd van het jaar. Gister in de auto zong ik, tot grote hilariteit van mijn vriend, mee met BZN en André Hazes. Ik houd er niet eens van. Ach ja, er is niemand die me hier hoort. Toch? Behalve mijn eigen cats dan. De rode dametjes zitten op de vensterbank en kijken naar de neerdwarrelende sneeuw en doen een poging de sneeuwvlokjes door de ruit heen te vangen.

De nieuwslezer meldt de ontberingen en ongemakken die deze witte pracht met zich meebrengt. Ergens is een sneeuwschuiver in de sloot terecht gekomen. Ik zie daar de humor van in, maar hoop dat niemand gewond is. Het dak van een ijsbaan is ingestort door het dikke pak sneeuw dat erop lag. Er volgt een waarschuwing om vooral niet door het bos te lopen omdat er takken naar beneden kunnen vallen. Het woord van het jaar is ‘rampvlucht’. Ireen Wüst wint de 3.000 meter.

Het jaar loopt op zijn eind, en ik mijmer wat. Een jaar lang heb ik columns geschreven. Elke week weer op een paar uitzonderingen na. Het is een uitdaging om elke week weer de inspiratie te vinden. Ik begon mijn eerste column met de gekleurde mannetjes die de straat om de beurt openlegden, wat met kabels of leidingen deden en de straat weer dichtgooiden. Ik heb ze bijna het hele jaar gezien voor mijn deur. Het jaar begon met kleur en eindigt met een witte deken.

Vanmiddag trok ik de stoute bergschoenen aan en liep naar het winkelcentrum. Het was een avontuur. Door de plassen, de gladde sneeuwprut, balancerend met een boodschappentas en een paraplu. Het geluid is anders als het gesneeuwd heeft, zachter en minder schel. De reflectie van het licht in de sneeuw geeft mensen lichtjes in hun ogen. Even stilstaan en genieten van de sneeuw, de opgewonden kinderstemmen.

Oud en Nieuw. Bruno Mars zingt: “When I see your face
 there’s not a thing that I would change, 
cause you’re amazing just the way you are.” Je bent mooi zoals je bent. Laat ik daar het jaar mee afsluiten. Ik ben en blijf tenslotte een domineesdochter.

Ik wens iedereen, elke dag en elk jaar, veel gezondheid, liefde, geluk, vriendschap, mildheid, tevredenheid en dankbaarheid. Kijk naar het mooie in ieder mens, het mooie in alles om je heen. De afgelopen jaren en mijn nieuw gevonden geluk leren mij te genieten van elk moment, de mensen om me heen te koesteren. Ieder met zijn eigen-aardigheden. Wees een beetje mild en zacht voor elkaar.