We zitten in de auto naar Vlaardingen en de auto geeft een melding “spoedig olie verversen”. Ik betwijfel of dat al een jaar geleden is, en aan de kilometerlimiet komen we zeker niet. Dus ik zoek in het dashboardkastje naar het onderhoudsboekje. Ik haal de complete map eruit en terwijl ik dat doe, komen er nog meer papieren en cd’s uit het dashboardkastje rollen omdat er een plankje is afgebroken. Alles ligt op mijn schoot terwijl ik het onderhoudsboekje doorspit. Ik zie dat de auto pas in oktober weer aan een onderhoudsbeurt toe is, dus we negeren de melding voorlopig en drukken hem weg. Zo goed en zo kwaad als het gaat, ruim ik de inhoud uit het kastje op en zelfs de klep van het dashboardkastje gaat weer redelijk makkelijk dicht.

Terwijl we verder rijden, wil ik mijn telefoon uit mijn tas halen. Het scheelt per tas hoe snel ik mijn telefoon kan vinden, maar deze keer heb ik toevallig de tas bij me waarbij het wat tijd in beslag neemt omdat er veel “inhoud” in zit. Ik rommel en rommel en schuif nog wat opzij, en de paniek begint lichtelijk toe te slaan. Ik ben niet snel in paniek, maar kom niet aan mijn telefoon!

We zetten de auto stil op de eerste de beste parkeermogelijkheid die we tegenkomen, en gooi mijn tas leeg; geen telefoon te vinden.

De raderen draaien, en ik bedenk me dan dat ik hem in de supermarkt voor het laatst vast heb gehad, want het boodschappenlijstje dat in het telefoonhoesje zat, heb ik er daar uitgehaald. Maar ik kan me niet voorstellen dat alleen mijn telefoon uit mijn tas is gehaald, want ik heb mijn tas altijd netjes dicht geritst onder mijn arm geklemd en als ikzelf al zolang nodig heb om mijn telefoon te vinden kan ie er nooit even snel uitgehaald zijn.

Dus ik roep dat we onmiddellijk terug moeten rijden naar de supermarkt. Je weet maar nooit of ik hem ondoordacht ergens heb neergelegd en dat iemand hem gevonden heeft. Maar eerst bellen we met de andere telefoon mijn nummer. Horen we nou wel of niet iets zoemen? Eerst de radio maar eens zachter zetten en nog eens bellen. En ja hoor… we horen iets zoemen. Maar waar komt dat nou vandaan? Ineens krijgt man een helder idee en trekt het dashboardkastje weer open, en ja hoor… daar ligt ie! Hij lag dus al op mijn schoot toen ik het onderhoudsboekje ging controleren en heb hem met de rommel op mijn schoot weg gepropt het kastje in.

Wat een opluchting, want wat moet ik zonder mijn telefoon? Het is mijn informatiebron, mijn fototoestel, mijn wekker, mijn contact met mijn gezin, familie en vrienden, mijn trainer, mijn diëtist, mijn wegwijzer en doordat ik overal kan googlen: mijn derde hersenkwab. Ik ben blij dat mijn hart wel gewoon door klopt als mijn telefoon even niet in de buurt is, al bezorgt de gedachte dat ik hem kwijt ben bijna wel een hartstilstand.

Marga v/d Peppel

Marga v/d Peppel

Marga van de Peppel-de Bruin | Zondagcolumnist |
vrouw-moeder-dochter-zus | serviceadviseur in een automobielbedrijf | Plukt de dag | Eeuwig aan de lijn |

6 Reacties

  1. Angelique Wiedmann
    24 oktober 2016 at 16:36

    😂😂😂😂😂 yep welkom in de mobiele wereld pfffff

  2. B. Scheurwater
    23 oktober 2016 at 14:26

    Ik laat hem wel eens expres thuis, krijg af en toe de kriebels van al dat geping! Heerlijk rustig! Dan zie je ook pas dat iedereen met zo’n ding voor z’n snuffert loopt op straat en dringt het door…het is ook een tiran

  3. Trudy
    23 oktober 2016 at 13:01

    whhaaaa….. MARGA .. ik ben “pas 65 “, maar breek me de bek niet open. wat je nog te wachten staat !!..ik kan ook soms schateren om mijn eigen paniek..

  4. Aad Rieken
    23 oktober 2016 at 12:10

    ”GEEN PANIEK!”

    Zonder iPad Of Telefoon…,
    Is De Stilte Buiten-gewoon!
    (en ook binnen!)

  5. 23 oktober 2016 at 10:32

    En dan loopt mijn moeder van 74 te mopperen dat ze dingen vergeet. Wij zijn al veel verder heen 😆

  6. 23 oktober 2016 at 09:31

    Geluk zat in een klein hoekje 😊