De appels liggen te glimmen op mijn aanrecht. Uit de la pak ik een scherp mesje en begin te schillen. Ik ga mijn befaamde appeltaart bakken. Niet voor mezelf maar voor iemand anders. Ik verheug me nu al op de geur van appel en kaneel die straks uit de oven komt.

Terwijl ik zo bezig ben, zie ik de littekens op mijn linkerhand. Ze vertellen allemaal een verhaal. Ik ben rechtshandig en daarom is het niet verwonderlijk dat de brandplekken allemaal links zitten. Ik zal u een geheim verklappen. Multitasken kan niemand. Tenminste, niet als je elke taak goed wilt uitvoeren. Ik doe het wel, tandenpoetsen en tegelijkertijd mijn schoenen uitdoen en naar de wc gaan. Strijken en tegelijkertijd telefoneren. Appelflappen bakken en tegelijkertijd geweldige plannen bespreken met een vriendin. Stofzuigen en de katten in een andere kamer zetten.

De brandplek van de strijkbout op mijn arm zit naast de schrammen van de kattennagels. Een zwarte appelflap kan best als je het korstje eraf pulkt. Mijn tandenborstel is ondertussen plat gekauwd en mijn telefoon draagt de sporen van het vallen. Nee, multitasken kan niet als je de dingen die je doet ook echt met 100% aandacht wilt doen.

De brandplekken op mijn hand komen allemaal van het ovenrooster. Meestal plakt mijn hand aan de bovenkant van de oven en dat geeft een raar luchtje. Van de week werd ik gefilmd en geïnterviewd door twee studentes journalistiek in verband met mijn sprookjesboek Roos en Kris. Ze filmden ook dat ik bezig was met het bedenken van de recepten en de bereiding.

Tip: een ovenrooster kun je het beste niet met je blote handen uit de oven halen. Pas op, heet!

Een aantal jaar geleden doorliep ik een traject bij het revalidatiecentrum Rijndam. Ik leerde daar de dingen met aandacht te doen. Een oefening was het met aandacht eten van een rozijn. Eerst kijken naar de rozijn, dan de structuur voelen. Daarna de rozijn in je mond stoppen zonder te kauwen of er iets mee te doen. Tenslotte heel langzaam op de rozijn kauwen en genieten van de smaak. Het lijkt idioot misschien maar het was de lekkerste rozijn die ik ooit at.

De dingen met aandacht doen. Het is een uitdaging. Ik ga verder met de appeltaart en verheug me erop om die te laten zien, ruiken en proeven aan degene voor wie ik hem maak. Gelukkig kan ik deze keer de brandzalf en pleisters in de kast laten liggen. Alhoewel…. De ovenbel heeft nog niet gerinkeld.

Corinne Hamoen

Corinne Hamoen

Tekstschrijver | www.corinnehamoen.nl | www.roosenkris.nl |

voorheen:
Zondagcolumnist | wekelijks 2014 tm 08-2015] en [09-2015 tm 12-2015 1x per 2 weken ] | redacteur bij maassluis.nu