Piet parasiet. Zo noem ik mijn negen maanden oude baby weleens gekscherend. Niet omdat ze eruit ziet als een lintworm maar wel omdat ze wat haar betreft elk uur wordt voorzien van een slokje.

Als voorzitster van de borstvoedingsmaffia (volgens sommige) ben ik natuurlijk helemaal pro troostslokjes, verwerkingsslokjes, nachtelijke-boze-droom-troostslokjes, regelslokjes en zomaar even tegen de dorst of beginnende honger slokjes maar ik zie zelf ook wel in dat het voor mijn kleine borstvoedingsbaby een soort sport is geworden om bij elke
gelegenheid een slokje te krijgen.

Mijn dochter weet inmiddels op de meest zoete manier te vragen om “tietie” en als ik niet meteen toegeef maakt ze me vaak duidelijk wat ze bedoelde door gewoon bot mijn shirt aan de hals omlaag te trekken op zoek naar de bron (met fotowaardige gechoqueerde blikken als reactie wanneer dit in het openbaar gebeurt). Vooral ’s nachts is mijn vreetzakje gek op “tietie”. Ze slaapt soms een stukje van 20:00 tot 00:00 uur en dan begint het feest. Elk uur en soms wel een paar uur achter elkaar is mevrouw wakker.

Van alles heb ik al geprobeerd, van een extra grote prak plus toetje wat later op de avond, kwark geven, pap (lust ze niet), naar bed laten brengen door papa, prikkels reduceren (geen tv, geen fel licht), een medicinaal schapenvachtje tot camillethee voor het slapen gaan. Maar mijn kleine feestnummer vindt ’t vooral erg gezellig als zowel papa én mama naar bed gaan en besluit dan gewoon dat ze erbij wil zijn.

Ze slaapt daarom gezellig bij ons in de co-sleeper op haar schapenvachtje, als ze wakker wordt voorzie ik haar van kusjes en slokjes en dan slapen we met z’n allen gezellig weer een uurtje verder.

Inmiddels ben ik een wandelende zombie, dat wel. Gelukkig heb ik veel make-up wat mijn wallen ter grootte van een stel autobanden goed weet te verdoezelen en vind mijn vriend het heel verstandig dat ik af en toe overdag even ga liggen wanneer ik dubbel zie van de oververmoeidheid. Slapen is nodig, dat weet iedereen. Maar ik vind het verrot lastig.

Ook mijn huishouden verslonst wel enigszins door mijn gebrek aan slaap. Als ik moet kiezen tussen een beginnetje maken aan een berg vuile was ter grootte van een Renault Twingo of even mijn oogjes sluiten voor een welverdiende powernap dan heeft dat laatste mijn voorkeur. Maakt me dat een goeie huisvrouw? Nee ik denk het niet.

Verder merk ik op dat gebied dat het inmiddels een soort bijzonder fenomeen is geworden wanneer mijn huis er opgeruimd uitziet. Mijn beste vriendinnetjes complimenteren me nu ineens bij binnenkomst wanneer dit het geval is. Dan weet je dat de norm in ons huis dus is dat het eruit ziet of er een orkaan heeft huisgehouden. Maar kan me dit alles iets schelen?

Dat vraag ik me weleens af. Vroeger had ik er enorm van gebaald. Maar ik ben inmiddels op het punt dat ik mezelf een schouderklopje geef als al mijn kinderen er fatsoenlijk uitzien, iedereen heeft gegeten en er altijd wel schone kleren in de enorme nog op te vouwen stapel op de overloop te vinden zijn. Ik houd mij vast aan de geruststellende gedachte dat dit een fase is.  Tot die tijd ben ik lid van team no-sleep, kijk ik niet meer op de klok ’s nachts en tel ik ook de onderbrekingen niet meer. Slapen kan ook nog als ik dood ben toch? #momlife #teamnosleep

Liesbeth Cordia

Liesbeth Cordia

Liesbeth Cordia | Zondagcolumnist (1x 4 weken) | Novi Knitwear | | Moeder van 4 dochters |

2 Reacties

  1. Aad Rieken
    11 maart 2017 at 09:06

    ”Ik Lus(t) Echt Wel ’n Slokkie,
    OF HET ’n TIET IS Of NIET!!!

  2. Ronald van Santvliet
    11 maart 2017 at 08:40

    Je bent natuurlijk ook geen Tietitovenaar ! lol