Column: Pirouette

“ Gelooft u in wonderen?” vraagt ze me, met een warm toonladdertje in haar stem. Zoals bij tennis, zet ze me hiermee op het verkeerde been. Haar grijze ogen die weigeren te knipperen wanneer ze me aankijkt, haar kaarsrechte rug en zwarte kleding geven haar namelijk de uitstraling van een afstandelijke vrouw. Met haar zwarte haar, dat strak naar achteren is gekamd en met een chignon is vastgezet lijkt ze op een Spaanse flamenco danseres. Ze spreekt echter accentloos Nederlands.

Wanneer de ober ons koffie brengt, corrigeert ze gelijk de positie van haar kopje op tafel. Ze zet het precies in het midden en draait het oortje naar rechts. Ze kijkt schuin naar beneden en bestudeert zijn schoenen. Ik trek lichtjes mijn schouders op naar hem en zie aan zijn blik dat hij haar voorlopig zal laten wachten op de extra melk die ze heeft gevraagd en hij vergeten is te brengen.

“Kent u die Calvé reclame met Pietertje erin?” Ik schud mijn hoofd. “Pietertje staat met andere voetballertjes op het veld. Hij draait rondjes, mist een bal die voor zijn voeten rolt en weet niet wat een inkoppertje is. Kort daarna echter trekt hij zijn voetbalshirt uit om te gaan zwemmen. De commercial is gebaseerd op Pieter van den Hoogenband. Pietertje was dus een zwemmer, geen voetballer. Zo gaat het ook met mijn leerlingen. Om een Billy Elliot of Prima Ballerina te worden moet je, naast talent, heel wat in huis hebben en er alles voor willen doen. Alles. Na een paar jaar haakt 80% af. Van de resterende 20% zijn er maar enkelen goed en is er misschien 1 excellent.

Marla is zo’n meisje. Gedreven en getalenteerd. Ze is mijn favoriet vanaf de eerste les. Over haar gaat dit verhaal:

“We hebben een optreden in de Schouwburg van Rotterdam. Een grote uitvoering. Het is hectisch in de kleedkamer. Alles loopt en kakelt door elkaar, barstend van de zenuwen. De meisjes die klaar zijn moeten alvast richting coulissen lopen en dat gebeurt. Alleen Marla treuzelt omdat ze haar spitzen niet kan vinden. Aanvankelijk helpen enkele vriendinnetjes haar met zoeken, maar als zij gemaand worden alvast hun plaats achter het gordijn in te nemen staat zij er alleen voor. Opnieuw doorzoekt ze de lockers en kijkt ze onder de banken. Geen spitzen. Er wordt door moeders onderling gebeld om te kijken wie er een paar kan komen brengen. De uitkomst is slecht. Op zijn vroegst lukt dat binnen een uur. Marla is hierdoor genoodzaakt de eerste scène te missen en is ontroostbaar.

Dan is het alsof een onzichtbare hand haar terugstuurt naar de kleedkamer om nog eens goed te kijken en daar liggen ze. Op de bank. Het zijn niet haar eigen balletschoentjes. Ze zijn ook niet nieuw meer maar wél precies haar maat. Die avond danst Marla de sterren van de hemel. De schoentjes zijn nooit geclaimd. Moeders hebben gezamenlijk stad en land afgebeld om achter de geefster te komen, echter zonder succes. Wij beschouwden destijds het hele gebeuren als een wonder.”

Nadat ze haar verhaal heeft verteld, verdwijnt de dame in het zwart. Zonder gedag te zeggen, maar niet zonder de ober te bedanken voor de extra melk, die hij vergeten is te brengen.

Bij navraag, weet niemand van de moeders wie ze geweest zou kunnen zijn. Het laat me niet meer los. Ze lijkt namelijk als 2 druppels water op de oprichtster van de balletschool, zie ik later bij een bezoek. Er hangt een groot schilderij van haar in de hal. Uit 1884.