Column: Plastisch fantastisch

Die extra rimpel, dat rolletje meer en het langzaam steeds grijzer worden van mijn haar, het hoort allemaal bij  De Aftakeling. Dat proces schijnt rond je vijfentwintigste te beginnen, dus ik moet er al even aan geloven.

Eerlijkheidshalve geef ik toe  dat ik de natuur niet zomaar rigoureus zijn gang laat gaan. Ik probeer het euvel enigszins af te remmen door een cremetje, wat haarverf en een vluchtig dieet. Want het is nu eenmaal leuker om ouder te worden én er zo goed mogelijk uit te blijven zien.

Maar zeker niet ten koste van alles. Ongelukken en ziekten treffen niet alleen ouderen, dus ouder worden is niet iets vanzelfsprekends, zo heb ik zelf ervaren. Als je al op jonge leeftijd kanker in je lijf hebt gehad, aan den lijve de zware behandelingen hebt ondervonden, het zelfs je been kostte, kijk je misschien anders naar zulk soort zaken. Dan is iedere dag een geschenk. En al is het dan al lang geleden dat het mij trof, ik denk er bijna dagelijks aan. Is het geen wonder dat ik mág leven, dat ik ouder mág worden? Dus tel ik met mijn grijze haren, tevens mijn zegeningen.

Hoe dankbaar ik ook ben, juist door de amputatie loop ik helaas wel vaak tegen mijn beperkingen aan en spendeer ik behoorlijk wat tijd in revalidatiecentrum en ziekenhuis. Onlangs nog. Sinds enige tijd word ik namelijk geplaagd door een gemene bult, precies onder mijn prothese. Die bult moet worden verwijderd door een plastisch chirurg.

Daarom was ik daar voor een eerste consult, aan het einde van een middag. Het spreekuur liep behoorlijk uit. Toch wat nerveus begaf ik me uiteindelijk in de richting van het kamernummer dat op het beeldscherm verscheen. De arts die ik in het kamertje trof, was in een jolige bui. Waarschijnlijk was ik zijn laatste patiënt van die dag. Tot mijn verbazing vroeg hij me, met een twinkeling in zijn ogen, waar ik eens in wilde laten snijden… Volledig in de veronderstelling natuurlijk dat hij te maken had met weer zo’n eind veertig-jarige, die met de nodige cosmetische ingrepen nog wat tracht te redden van haar halfvergane glorie. De hoeveelste die dag?

Helaas moest ik hem op dit punt teleurstellen. Na mijn verklaring – dat er al genoeg in mij gesneden was, maar dan anders – bond hij behoorlijk in. De arme man, hij schaamde zich vast een bult. Eigen schuld… want hoe zou ik me op mijn beurt gevoeld hebben als ik wél degelijk mijn ‘correctiewensenlijstje’ op tafel had willen leggen? Daar moet je toch niet aan denken?

In ieder geval draaide hij als een blad aan de boom om.

Met een handdruk en een afspraak voor de ‘verwijdering’ stond ik wat later weer buiten. Even had ik er spijt van hem niet gevraagd te hebben, waar hij dacht dat ik in wilde laten snijden. Hij heeft er immers kijk op, nietwaar? Tot ik me realiseerde blij te zijn het níet gevraagd te hebben. Want, dan zou ik straks eindelijk mijn bult kwijt zijn, maar er zomaar een complex bij hebben. En dat is het toch zeker niet waard?!