Column: Politici serieus nemen

Het afgelopen jaar heb ik het genoegen gehad met de politiek in Maassluis kennis te maken. Het is wonderlijk je te realiseren hoeveel mensen achter de schermen aan diverse touwtjes trekken, waar we in het dagelijks leven weinig van merken. Tenminste, niet bewust.

Lokaal
Onlangs was ik met een groep leerlingen op bezoek in het stadhuis en kregen we een uitgebreide rondleiding en uitleg over riolering, asfaltering en vooral: we ontdekten dat over de kleinste details werd nagedacht. Een brug? Tuurlijk, doen we! Maar wat voor brug: een houten loopbrug, fietsbrug met asfalt, breed of smal, hoog of laag? Ik zag de radartjes in die kleine koppies draaien. Achteraf wisten ze precies wat zij zouden doen als zij de baas mochten zijn! En ik moet zeggen, het waren goeie ideeën. Ik laat Maassluis met een gerust hart aan hen over.

Landelijk
Ook op landelijk niveau dook ik in de politiek; een conferentie over onderwijs, een debat over het Oekraïne-referendum of het integratievraagstuk. Het is een totaal andere wereld dan mijn vertrouwde lokaal; ik hou ervan soms ineens eruit te stappen en alles van een afstandje te bekijken. Het mooiste, hoewel misschien een neveneffect, was het aanschouwen van de diversiteit van mensen op zulke bijeenkomsten. Op sommige plekken voel je je automatisch op je plek, maar er waren ook zeker gelegenheden dat ik me hoofdschuddend bedacht dat dít publiek in ieder geval niet bij mij paste. Nee, ik lieg. Dat dacht ik niet. Ik dacht: ‘Zijn die mensen nou allemaal gek geworden of ben ik het?’

Mooie verhalen
Die politiek gaat de komende weken weer flink stemmen werven in aanloop naar de verkiezingen. De mooie verhalen vliegen ons nu al om de oren. De verschillende onderwijsplannen heb ik eens bekeken. Ik had me voorgenomen in deze column een uitgebreide verzameling van standpunten te maken, maar eerlijk gezegd begon het me na een paar plannen te duizelen. Dát zou een berg werk worden en waarschijnlijk een gortdroge column. Bovendien vraag ik me in alle eerlijkheid af: wat gaat er van die mooie verhalen overblijven? De kabinetspartij die nu zegt te willen investeren, heeft de afgelopen vier jaar juist bezuinigd op onderwijs. Hoe serieus kun je ze dan nog nemen?

Eigen belangen
Precies dát is me in 2016 opgevallen in de politiek. De eigen belangen van de mensen op het pluche lijken groter dan de landsbelangen en de mensen die achter de schermen het werk doen, blijken veel meer invloed te hebben dan de politici die we bij debatten spreken en aanhoren. Er wordt onderhandeld en geruild, er worden beloftes aan elkaar gedaan en verbondjes gesloten. Nu de mooie praatjes, straks draaien ze weer gewetenloos 180 graden de andere kant op.

Eerlijk, betrouwbaar en beleefd
Alle opsmuk en glimmende auto’s ten spijt, de politiek is niet mijn wereld en eerlijk gezegd ook niet de wereld die ik mijn leerlingen over tien jaar gun. Wat moet ik ze vertellen? De wereld is niet eerlijk, maar we verwachten dat wel van jou? Je moet leren samenspelen en delen, maar als je groot bent, denkt iedereen vooral aan zichzelf? Het is een worsteling waar ik zelf ook mee te maken heb gehad en waar ik door schade en schande een weg in heb gevonden. Te eerlijk, te gevoelig. Wanneer leg je als ouder of docent uit dat er kwaad in de wereld is, waar geen glimlach tegenop kan? Dat er oorlog is, omdat mensen elkaar niks gunnen en vooral aan zichzelf denken.

Wat ik wil doorgeven
Het is niet de wereld die ik door wil geven aan de volgende generatie. Mijn leerlingen werden in hun brainstorm ‘als ik de baas ben’ niet gehinderd door dubbele agenda’s en andere motieven. Ze kozen met hun hart en uit enthousiasme. Als ik in het stemhokje sta, kies ik dus voor de man of vrouw met een visie en liefde voor het onderwijs, niet voor het mooie verhaal. En over zo’n beetje twintig jaar, wie weet stem ik dan wel op mijn voormalige leerling. We kunnen namelijk nog best wat van ze leren.