Het begint ineens heel hard te regenen. Het is elf uur ’s morgens. Ik heb een lunchafspraak met mijn vriendin Anja, lerares op een basisschool in Crooswijk maar ik ben veel te vroeg, dus duik ik een café in.

De kastelein begroet me met ‘Mogge’. Ik heb moeite met de lucht van verschraald bier die er hangt. Ik bestel een Chocomel want ik heb nog niet ontbeten en neem plaats aan de leestafel, haal mijn leesbrilletje tevoorschijn en pak het AD.

Na een minuut of vijf gaat de deur open.
Ze is verzopen tot op het bot en de druppels vallen op de kokosmat terwijl ze de stemming proeft en de aanwezigen in zich opneemt bij de ingang. Ze komt naast me zitten. Hanny, met verweerde handen. Handen die meer in het sop hebben gezeten dan wenselijk is, concludeer ik. Ze geeft me een knipoog en ik begroet haar met ‘Hoi’.

Kom maar op met je Slammer” zegt ze tegen de barkeeper die, zo ik inmiddels heb begrepen, Hans heet. Ik klap het AD dicht en stop de bril in mijn tas. Showtime denk ik. Helaas kan ik mijn notitieblok niet uit mijn tas halen, dus goed opletten dan maar, want hier zit een column in, denk ik enthousiast.

De kastelein brengt een klein recht glas met dikke bodem en een bierviltje erop. Ze legt haar rechterhand erop en slaat het hard op tafel. Dán gooit ze hem in een teug naar binnen. “Joehoe,”zegt ze hard, “die slaat gelijk lekker je knieschijven in!” Ik slik. Het is 11.15 uur. Er komt commentaar vanachter de gokkast mijn richting uit: “Ja, en als ze er vijf op heeft ziet ze de kakkerlakken uit het stopcontact springen.
Mijn ogen lopen de tafels langs . Iedereen heeft al een glas met alcohol voor z’n neus. Ik weet niet wat ze daarvoor al hebben gedronken.

Neem er ook een joh,” zegt ze ,“ik trakteer.” De vrouw achter de gokmachine schudt haar hoofd naar mij en ik vertel Hanny dat ik een lunchafspraak heb, dat ik nog moet rijden en mijn glas wijn voor later op de dag bewaar. Ze vertelt mij met harde stem dat ze ooit wijn heeft geprobeerd, maar ze vond die blauwe tong die je daarvan krijgt, maar niets. “Nét een Chow Chow,” giechelt ze, “en dus veel te gevaarlijk met een Chinees restaurant op de hoek van de straat.” Iedereen lacht.

11.30 uur. Ze heeft inmiddels vier Slammers op. Tequila met Seven-Up. De clou is dat de koolzuur van de Seven-Up die vrijkomt bij het slaan op de tafel, in het glas blijft zitten doordat het wordt afgedekt. Daardoor wordt de alcohol sneller in je lichaam opgenomen wanneer je hem daarna ineens achterover kiept.

Als ze aan haar vijfde glas begint, gaat ze André Hazes zingen. ‘Kleine Jongen’. De kastelein heeft het nummer speciaal voor haar opgezet. Iedereen zingt mee. De aanstekers gaan de hoogte in. Ik krijg een Chocomel van de zaak.

Hanny, zo blijkt, heeft haar zoon van vijf jaar kortgeleden verloren. Een onbekende ziekte hoor ik van de vrouw achter de gokkast. Ze hebben er van alles aan gedaan, maar het heeft niet mogen helpen. Het lied ’Kleine jongen’ krijgt zo een nieuwe betekenis voor mij vandaag en, ik neem er – uit respect en medeleven – vanavond nog een wijntje op.

Niet alleen op Hanny, maar op al het stille, onzichtbare, onopgemerkte en onbegrepen verdriet om ons heen.

Paulette Elens

Paulette Elens

Paulette Elens | Zondagcolumnist [ sept 2015 - sept 2016]

14 Reacties

  1. Hans Kreischer
    23 maart 2016 at 12:41

    Weer een hele goeie. Maar niet elke Hans staat achter de tap hoor.

  2. Karin
    23 maart 2016 at 12:05

    Het rauwe leven, prachtig verwoord! Het werd vast nog een dag met een gouden randje!

  3. Els
    23 maart 2016 at 11:40

    Ja Paulus het kan zomaar gebeuren dat je in een dergelijke situatie terecht komt. Verborgen leed!!

  4. Rob Maller
    23 maart 2016 at 10:34

    Pakkend verhaal Paulette !!

  5. Wil Driesen
    23 maart 2016 at 09:46

    Onder de indruk weer een prachtig verhaal !

  6. Gerda
    23 maart 2016 at 09:26

    Zo zie je maar oordeel niet te snel. Mooi verhaal paulette.

  7. 23 maart 2016 at 09:04

    When sorrow slams you in the face

  8. Aad Rieken
    23 maart 2016 at 08:45

    ”BEZOPEN”

    ”Verdriet Kun Je Niet Verdring(k)en,Geef Het Een Plekje!”

  9. Wouter
    23 maart 2016 at 08:24

    Mooi stuk.

  10. Miranda
    23 maart 2016 at 08:07

    Zo is het. Acties zijn reacties.