Soms kunnen dingen raar lopen. Dan hoor of lees je iets en vorm je naar aanleiding daarvan een mening en door iets kleins kun je dan ineens iets heel anders vinden of denken. Een voorbeeld. Donald Trump. De voorverkiezingen van de Amerikaanse presidentsverkiezingen zijn in volle gang. Ik heb geprobeerd te begrijpen waarom ze voorverkiezingen houden en hoe dat dan geregeld is en ik geloof dat ik er iets van begrijp. Iets maar zeker niet alles.

Democratie lijkt zo eenvoudig maar kan soms nodeloos ingewikkeld zijn in de uitwerking (zie ook Groot Brittannië waar je als partij heel veel stemmen kunt krijgen en toch niet in het Parlement vertegenwoordigd kan zijn). Zo ook in de Verenigde Staten met hun twee partijen stelsel en hun kiesmannen en kiesdrempels. Maar daar wil ik het nu niet over hebben.

Trump dus.

Donald Trump is een, in mijn ogen narcistische zakenman met een grote mond, een populist, iemand die de onderbuikgevoelens van boze en angstige Amerikanen aanspreekt. En dat blijken er steeds meer te zijn. Iemand die hele bevolkingsgroepen tegen zich in het harnas jaagt door bizarre ideeën over miljarden kostende muren tussen de VS en Mexico om illegalen tegen te houden.

Niet direct het soort politicus waar ik erg warm van word om het maar enigszins eufemistisch te zeggen. Gevoelsmatig heb ik om al de genoemde redenen meteen al een soort antipathie jegens de man.

Tot ik vanmorgen in de krant een aantal van zijn politieke ideeën las. Daaruit bleek dat hij op onderwerpen de democraten (die in mijn ogen een stuk gematigder zijn dan de Republikeinen waar Trump deel van uit maakt) ver voorbijstreeft. Ideeën waar ik me zelfs heel goed in kan vinden. Bijvoorbeeld de rol van de VS als politieagent van de wereld (of als de agressor zoals sommige mensen vinden). Trump vindt dat de VS daarmee moeten stoppen, dat de VS een defensie nodig heeft die het land kan beschermen maar verder niet. In een land waar absurd veel geld wordt uitgegeven aan defensiebudgetten is dat een behoorlijk afwijkend standpunt.

Als ik dat lees krijg ik ineens een lichte sympathie voor de man. Blijkt mijn gevoel ineens anders door tussenkomst van rationeel denken. Het komt natuurlijk allemaal neer op nuancering. Maar nuancering in de politieke arena lijkt tegenwoordig te vaak ergens onderin een laatje te zijn weggestopt. Misschien moet dat laatje wat vaker open. Moeten gevoel en ratio wat vaker beide een rol spelen.

Wouter vHeiningen

Wouter vHeiningen

Columnist sedert juli 2013 | Directeur Bibliotheek De Plataan voor Maassluis, Vlaardingen & Midden-Delfland | Bestuurslid van Nationaal Documentatiecentrum Maarten ’t Hart en stichting Ongehoord!

1 Reactie

  1. Aad Rieken
    4 maart 2016 at 09:19

    Mijn gevoel is angstig (hou m’n hart al vast) als Donald Tr(i)ump(hantelijk) met de Poet-in zee gaat!