Column: Regels

Collega columnist Martine van de Merwe fungeert als mijn wekkerradio op het nachtkastje. Haar column is voor mij het signaal om in de pen te klimmen. Maar zoals ik des ochtends enigszins wereldvreemd en verward reageer op de nieuwe dag, zit ik nu ook wat onwennig naar een wit vel papier te kijken. Wat te schrijven? Ik heb geen kinderen die met smoezen dingen van mij willen. Ik heb geen nieuwe naaldhakken nodig en ik drink af en toe een enkel bakkie maar is dat nu inspiratie voor iets lezenswaardig?

Nu zijn er wel wat dingen gebeurd die mij hebben bezig gehouden of sterker: hebben geïrriteerd.

De regelgeving in Nederland is al jaren een ieder een doorn in het oog, ik ken maar weinig mensen die staan te juichen bij dit gegeven. Velen hebben geprobeerd om de regeldruk te verminderen maar zelfs een weg gerangeerde VVD coryfee beet zijn tanden er op stuk.

Ook ik liep tegen een muur deze week. Wat is er gebeurd?

Mijn moeder is overleden. Zij had een aantal begrafenispolissen ener waren er zelfs bij uit het begin van de jaren 50. Met de uitkering hiervan kun je overigens nog niet de plakjes cake betalen na de begrafenis. Vroeger diende je deze polissen in en de verzekeringsmaatschappij keerde uit. Simpel. Dat lukt niet meer. Er zijn nu regels. Ik moest het trouwboekje van mijn ouders overleggen, Maar waar is dat als je ouders al vele decennia geleden de echt hebben ontbonden?

Nadat ik mijn 12e kop koffie inschonk – ik stond in de wacht want alle medewerkers waren in gesprek – kreeg ik een dame aan de lijn. Ik bekloeg mij over deze gang van zaken maar ze was onvermurwbaar en na mijn 14e kop koffie werd het gesprek zelfs onvriendelijk.

Kern is: ze kan het geld niet overmaken want ‘stel je voor dat een van je zussen bij hen gaat klagen dat het niet goed zou zijn geweest’.

Waar bemoeien ze zich mee! Het erfrecht is voor de notaris en de ruzie in de familie wordt door Bert van Leeuwen van de EO wel weer recht gebreid.

“Vindt u het nodig om dit met mij te bespreken, dit zijn nu eenmaal de regels”, vroeg ze nog. Ik zei toen: “U kunt mij ook doorverbinden met uw directeur”.

U snapt het: ik ving bot en moet nu via gemeenten uittreksels uit het GBA zien te krijgen. In Naaldwijk is het een zooitje, daar heeft mijn moeder maar twee kinderen, een paar te weinig. In Rotterdam kan ik na drie keer doorverbonden te zijn eindelijk aan de slag via mijn overleden vader. Daar zou zijn persoonskaart moeten liggen met de nodige gegevens.

Op het moment dat u dit leest ben ik waarschijnlijk bij de stadswinkel in Hoek van Holland om het e.e.a. te regelen. De stadswinkel heette overigens in mijn tijd hulpsecretarie; de tijd dat er aanmerkelijk minder regels waren.

Ik ga naar mijn oude woonplaats en hoop dat mijn voormalige plaatsgenoten mijn probleem kunnen oplossen. Als het even kan onder het genot van een kopje koffie.