Column: Rijkdom

Ik geef het maar meteen eerlijk toe, ook ik speel mee in de staatsloterij. Daar schaam ik me niet voor. Dat hoeft ook niet want volgens mij speelt heel Nederland zo’n beetje mee in de Staatsloterij of één van de vele andere (commerciële) loterijen. 

Waarom spelen (misschien moet je eigenlijk zeggen gokken) we allemaal mee in die tombola van grote verwachtingen en kleine teleurstellingen?

Omdat we allemaal dromen van het grote geld, een leven zonder financiële zorgen. Wat zou er nu mooier zijn dan elke dag op te staan zonder je ook maar een enkele keer zorgen te hoeven maken over je financiële situatie. Zorgen over je reservepotje, of er nog genoeg inzit als op enig moment de wasmachine of de auto het begeeft. Of over de aspiraties van je kinders wanneer ze van de middelbare school komen en willen gaan studeren. Het liefst in een grote stad op een kamer.

Veel mensen zijn dagelijks met geld en genoeg geld verdienen bezig. Logisch. Toch zijn er ook mensen die al lang en breed meer geld hebben dan ze ooit van hun lang zal ze leven niet kunnen opmaken. Mensen met tonnen, miljoenen op de bank die alleen maar bezig zijn met meer, meer, meer.

Hebzucht is niet voor niets één van de zeven hoofdzonden en niets menselijks is ons vreemd maar ik vraag me echt af of ik ook zo zou zijn of zou worden als het schip met geld zou binnen varen. Ik denk het niet. Ik zou genoeg zelf houden om op een leuke manier te kunnen leven en de dingen te doen die nodig zijn en okay, een pietsje meer.

Maar ik zou ook dat geld ten goede aanwenden om een verschil te maken. Een verschil in het leven van een ander. Uiteindelijk is geven veel meer een beloning dan nemen. Of zoals mijn visboer het vanmiddag zei: “Als je veel geld hebt en het voor je zelf houdt ben je pas echt arm”. Ik denk dat hij gelijk heeft.