Editor's Rating

De zorgvuldige lezer ziet niet slechts een verhaaltje maar een mooie beschouwing. Het typeert Aad: oog voor detail, respect voor de eigenheid van de medemens en tussen de regels door bewondering voor 'vreemde vogels' die ook in de moderne maatschappij een eigen weg kiezen. Ondanks het ontbreken van een verwijzing naar de kerst, is het een prima 'december' column.

 

Hij was er ineens. Niemand wist waar hij vandaan was gekomen en dat werd ook pas veel later duidelijk. In de vijfde klas van de lagere school zaten we met meer dan veertig kinderen in een klas.

Nou zitten!

Ergonomisch mocht het allemaal geen naam hebben. Een houten bank met iets schuin lopend verweerd houten deksel waarop de boeken en schriften konden liggen. Je kon dit blad ook optillen, er zat een ruimte onder waarin je het een en ander kon opbergen. In het midden bovenaan dit deel zat een metalen schuifje waaronder een inktpotje verborgen zat.

Dus niet echt ergonomisch. Ook de behandeling van de kinderen was niet in overeenstemming met de rechten van het kind die thans vigerend is. Meesters hadden harde handen en ik had het “in de hoek staan” tot kunst verheven. Op een zeker moment was ik blijkbaar zo lastig dat ik alleen kwam te zitten in zo’n bank. Dat beviel mij overigens prima.

In die tijd kregen wij een nieuw klasgenoot en naast mij was de enige plaats nog vrij. Hij bleek Rokus te heten en was met het gezin verdreven, z’n vader verloor zijn werk en door sloop van de huizen waar ze woonden hadden ze ook geen onderdak meer. In Hoek van Holland bewoonden ze weer een huisje dat op de nominatie stond om te verdwijnen.

einzelgänger
Rokus had een broertje die – zo leek het – uit hetzelfde ei was gekropen. Twee druppels water. Broertje noemde Rokus overigens Roek. Dat kwam doordat vader ook Rokus heette. Vandaar. Roek was een einzelgänger. Waren wij dagelijks bezig om uit het zicht van agent Pakvis te voetballen, dan zat Roek altijd in bomen. Het leek wel of hij fladderde van boom naar boom en van tak naar tak. Wij vonden dat niets; voor Roek hadden wij na schooltijd daarom geen oog.

Op een gegeven moment raakte hij uit het oog. Ik hoorde wel dat hij in Boskoop studeerde, iets met bomen. Kort geleden kwam ik hem bij toeval weer tegen, ik had weleens op facebook gekeken of hij daar iets meedeed maar dat paste niet zo bij zijn levensstijl. Hij had jarenlang gewoond in een buurtje dat op de nominatie stond om gesloopt te worden maar dat beviel Roek wel.

mantelzorger
Hij woonde overigens met zijn oude ouders in een huisje; hij was zogezegd mantelzorger geworden. Zijn baan was hij kwijt en niemand bekommerde zich om Roek.

In een Maassluise wijk kon hij tijdelijk komen wonen voor weinig geld en dat heeft hij een paar jaar gedaan. Nu zit Roek weer op een schopstoel en moet hij maar weer zien waar hij zich kan vestigen. Slecht een enkeling bekommert zich om Roek.

Nu is Roek niet direct een vreemde vogel; we hebben er daar wel meer van maar je kunt hem niet zomaar ergens neerpoten. Roek zoekt dat zelf wel uit.

Hij vindt zijn plekje wel weer.

Aad Solleveld

Aad Solleveld

Columnist 2014-2016 | Gemeenteraadslid voor Maassluis Belang | Speaker bij Excelsior Maassluis | gastcolumnist 2018- 2022

3 Reacties

  1. Aad Rieken
    10 december 2015 at 10:34

    ”EER OPSTRIJKEN!”

    Dank Je Wel Paulette!

  2. Paulette
    10 december 2015 at 09:18

    Mooi geschreven Aad. De eenzaamheid van Roek is voelbaar tussen de letters door.

  3. Aad Rieken
    10 december 2015 at 08:54

    ”ROEK-EH-LOOS!”