Column: Rommel of rijkdom

Ik geef het toe, ik hou ervan. Van die programma’s op televisie waar opslagruimten worden geveild omdat de huur niet is voldaan. Allemaal komen ze uit Noord Amerika (de VS en Canada want in Nederland schijnt dit wettelijk niet te kunnen of mogen). En dan samen met de opkopers je nieuwsgierigheid bevredigen en kijken of er iets van waarde zit tussen de ‘rommel’. Het is een soort plaatsvervangend schatzoeken.

Ik moest er van de week aan denken toen ik op de bibliotheek een kast open trok en bijna bedolven werd omdat de inhoud er zo ongeveer uitpuilde. Allemaal spullen verzameld door de collega’s. Van rommelmarkten, kringloopwinkels en andere bronnen om de verschillende thema’s en groepen in de bibliotheek mee op te leuken en aan te kleden.

Zelf was ik iemand die nooit wat weggooide. Tel daarbij mijn verzameldrift op en je hebt een idee hoe mijn huis er uitzag op een zeker moment. Van alles heb ik gespaard vanaf mijn jeugd; stickers, aanstekers (!) die meestal al leeg waren, horloges (en dan van die goedkope, niet zoals sommige voetballers die er in investeren), oude lijstjes, kastjes en ga zo maar door.

Sinds enige jaren echter ben ik aan het afkicken. Al die spullen werden me teveel. Ik wil steeds minder spullen om me heen en bezitten. Je zou bijna denken dat ik er tegenwoordig een Boeddhistische levenshouding op na hou. In plaats van spullen, verzamel ik tegenwoordig indrukken, herinneringen, beelden. Die nemen geen plek in (behalve in mijn hoofd) en verrijken mijn leven op een heel ander vlak.

Toch is er één uitzondering. En dat zijn boeken. Maar ook die doe ik steeds gemakkelijker weg als mijn boekenkast weer overvol dreigt te raken. Dan gaan oudere, gelezen exemplaren zonder opdracht of handtekening van de schrijver naar de kringloopwinkel.
En dan is er nog een uitzondering. En dat zijn dichtbundels, maar die nemen zo weinig plaats in dat ik er daar nog nooit één van heb weggedaan. En dat blijft denk ik wel zo.

Wouter van Heiningen