Twee kleine koppies turen in de lucht en ik kijk mee terwijl ik met mijn hardlooprondje bezig ben. De jochies staan samen in het gras langs de Waterweg en zij kijken naar hun vader die een vlieger oplaat. De kleurige vlieger danst op de wind, de stralende blauwe lucht als achtergrond. Blije gezichten, een mooi schouwspel waar ik zelf ook vrolijk van word.

De zon schittert in het water. De appartemententorens “De Elbe” en “De Furie” staan statig als bakens langs de Koning Willem Alexander Boulevard. Toen met de bouw van het Balkon gestart werd, had ik er een hard hoofd in. Hoe kon dat nou wat worden? Ik had het mis. Het is echt een herkenbaar punt geworden en wat zal het geweldig zijn om daar te wonen. Een uitzicht om van te watertanden.

Ik ben al over de helft van mijn rondje. Ik begin altijd langs de Weverskade en telkens voel ik daar de rust. De knotwilgen staan rustig langs het kalme water. Ik begroet wat eenden en een fuut. De zon schijnt en het is fris. Het zal een raar gezicht zijn. Zo’n puffende rennende vrouw met blote armen en zwarte handschoentjes aan. Ik vervolg mijn rondje langs de AV Waterweg en de manege en daarna langs de Waterweg.

De wind is straf en ik ploeter er doorheen. Ik verlaat de boulevard en neem een schelpenpad omdat ik het leuk vind om langs de natuurspeelplaats Avonturis te lopen. Een speeltuin naar mijn hart. Hutten bouwen, via een pomp water langs een trap laten stromen, klimmen, schommelen. Kortom: avonturen maken. Het doet me terugdenken aan vroeger. Ravotten en buiten zijn. Dat laatste vind ik zo lekker aan hardlopen.

Via het park aan de Lijsterlaan loop ik terug naar huis. Natuurlijk sla ik een extra rondje langs de dieren niet over. De kippen kakelen dat het een lieve lust is. Het doet me denken aan de Twitterberichten naar aanleiding van de Gemeenteraadsvergadering afgelopen week. De treurige oneliners die gebezigd werden door een aantal partijen. “Leef niet in een sleur, door steeds hetzelfde te doen, maar sta open voor veranderingen.” Of deze: “Als je niet beweegt sta je stil, als je stil staat kom je niet vooruit.” Duh… Ik loop soms mijn rondje andersom en ik ren, dus sta niet stil. Maar zonder dollen. Heeft u een tekstschrijver nodig om de boel eens op te frissen?

Misschien ben ik wat cynisch. Waarschijnlijk komt dat door de, soms schrijnende, verhalen die ik hoorde op de Dag van de Mantelzorg deze week. Ik was daar als gastspreker aanwezig en vertelde over mijn verhaal, het schrijven van verhalen en over het zien van de lichtpuntjes in elke dag. Het was voor mij heel bijzonder en ik heb er mooie bijzondere mensen ontmoet. Mantelzorgers, vaak overbelast en de vooruitzichten door alle veranderingen in o.a. WMO maken het niet rooskleuriger voor ze.

De handen die ik mocht schudden, de verhalen die mensen spontaan aan me vertelden, de vragen die gesteld werden. Het werkt nog door merk ik. Het zet me weer met beide benen op de grond. Genieten van kleine dingen. Mijn rondje Maassluis bijvoorbeeld. Het beeld van blije gezichtjes en de vlieger doet me glimlachen. Vliegen en dansen op de wind.

Corinne Hamoen

Corinne Hamoen

Tekstschrijver | www.corinnehamoen.nl | www.roosenkris.nl |

voorheen:
Zondagcolumnist | wekelijks 2014 tm 08-2015] en [09-2015 tm 12-2015 1x per 2 weken ] | redacteur bij maassluis.nu

4 Reacties

  1. 10 november 2014 at 09:21

    Wat een heerlijke hersenspinsels komen er bij jou opborrelen tijdens je rondje. Weet je, mijn favoriete spreuk is: het is de tegenwind die de vlieger doet stijgen. Jij weet ook wel hóe waar!

    • 10 november 2014 at 09:32

      Dank je. En ja Irma, dat weet ik maar al te goed.

  2. 9 november 2014 at 17:39

    Waar is de like-knop? Leven hoeft geen cliche te zijn maar je moet er wel iets voor doen