Column: Ruilen?

© Lisa van der Drift

Op een nieuwssite staat dat het doel van de ruil tussen de twee burgemeesters is om ervaring en nieuwe inzichten op te doen voor het werk in de eigen gemeente. Bij het lezen denk ik meteen aan het televisieprogramma ‘jouw vrouw, mijn vrouw’. Een programma waarin twee vrouwen voor een paar dagen ruilen van huis en partner.Na mopperen, verbazing en soms zelfs afschuw over de levensinvulling van de ander, blijkt de hele ervaring aan het zoetsappig eind ineens een ware verrijking. Helemaal niet gek dus dat de burgemeester van Zaandam en de burgemeester van Haarlemmermeer zich hebben laten inspireren en voor twee weken van gemeente ruilen.

Misschien kunnen wij in Maassluis ook wel iets ruilen?

Niet onze burgemeester; voorwerpen lijken een overzichtelijk begin. Hoe leuk is het als die speeltuin uit Maassluis-Oost ineens in zijn geheel hier in de Westwijk staat. Maassluis-Oost blijft niet met lege handen achter, daar krijgen kinderen onze wijkspeeltuin die ook hartstikke leuk is. Iedereen blij.

Maar waarom beperken tot Maassluis?

Ruilen met een andere stad is misschien nog beter. Zo een ruil biedt de kans om een andere stad te verrijken met een voorwerp waar wij niet zo blij van worden. In ruil voor een voorwerp dat wij graag willen in Maassluis. Een echte win-win situatie is gecreëerd.

Best lastig, want wat kunnen we missen hier in de stad? Wat willen we ruilen en waarvoor?

Smaken verschillen en ik tast mijn omgeving af… Veruit de meeste mensen die ik spreek staan open voor het inruilen van het kunstwerk ‘Calypso’. Het kunstwerk blijkt bijnamen te hebben zoals ‘Het monster van Hoogenraad’. Iemand oppert zelfs het idee om te kijken hoe lang de stalen stekker het op de rotonde volhoudt als er berichten verschijnen dat het zogenaamd van koper is gemaakt. Ik ben zelf ook nooit zo enthousiast geweest over het kunstwerk en nu het Marelplein wordt opgeknapt, is het moment misschien daar. Hét moment om de rotonde die naar het Marelplein toe leidt te verlossen van de gigantische stekker.

Stiekem weet ik al waarvoor ik het kunstwerk wil inruilen. Voor een mooie stadsfontein, zo een echte. Niet één met een miezerig waterstraaltje. Nee, één die recht doet aan woord fontein. Ik begin steeds enthousiaster te worden en ga online op zoek naar een stad met een mooie fontein. Een fontein die er al zo lang staat dat inwoners van die stad vast behoefte hebben aan iets nieuws; iets moderns; iets geels met paars.

Maar dan volgen de onwerkelijke berichten en beelden uit Frankrijk.

Terwijl ik net als iedereen met afschuw kijk naar een realiteit waarvan ik gewoon niet wil dat het echt is, begin ik te twijfelen aan het hele ruilconcept. Hebben de burgemeesters van Zaandam en de Haarlemmermeer het wel bij het rechte eind? Want welke burgemeester had de afgelopen week willen ruilen met de burgemeester van Parijs of met de burgemeester van Dammartin-en-Goëlle? Wie had burgemeester van de stad van de liefde en lichtjes willen zijn in die donkere dagen? Wie had burgemeester willen zijn in die uren waarin jouw gemoedelijke, ietwat saaie, dorp ineens in het centrum van wereldwijde aandacht staat?

De persoonlijke drama’s zijn live te volgen. Met diep respect heb ik gekeken naar de moed van de Franse politie. Stil heb ik geluisterd naar het verhaal van Ahmed. Een verhaal dat voor mij illustreert dat ruilen toch verrijkt, dat ruilen inspirerend kan zijn. Het verhaal van Ahmed die op 15-jarige leeftijd samen met zijn moeder en broers zijn geboorteland verruilde voor Nederland. Ahmed die op 8 januari 2015 op precies het goede moment zijn perfecte Nederlands verruilde voor perfect Frans en in beide talen precies de goede woorden sprak. Ahmed die zijn burgemeesterschap van Rotterdam heel even inruilde om inwoner van Parijs te zijn. Ahmed die zijn eigen naam heel even ruilde voor die van Charlie.

Ahmed Aboutaleb liet horen en laat zien dat ruilen verrijkt zolang we nooit onze vrijheden inruilen: vrijheid van denken, vrijheid van spreken, vrijheid van geloven en de vrijheid om niet te geloven.

Corine