Column: Saaiste column ooit

Bij voorbaat wil ik je waarschuwen dat dit geen grappige column over een komische gebeurtenis gaat worden. Het zal geen humor of zelfspot bevatten, geen wijze raad of boodschap. Ik voel nu al op mijn klompen aan dat dit waarschijnlijk ‘mijn saaiste column ever’ wordt.

Terwijl nu de rest van de lezers afhaakt, blijf jij, mijn waarschuwing ten spijt, je toch door dit taaie stuk tekst heen bijten. Dan mag ik je toch wel met recht een trouwe lezer noemen? Ik prijs mezelf gelukkig met jou.

Eerlijk gezegd valt er een last van mijn schouder nu ik de boog voor deze column niet hoef te spannen en nu jouw verwachtingen niet hoog gespannen meer zijn. Ik hoef mijn stukje niet op te smukken om te zorgen dat mijn lezers onder de tafel rollen van het lachen en ik hoef me geen zorgen te maken over het feit of mijn column ‘geliked’ gaat worden of juist niet. We zijn nu immers ‘onder ons’: schrijver versus trouwe lezer. Dat voelt goed, moet ik bekennen, heel goed zelfs. Het zorgt voor een stukje ontspanning…

Het voelt net als met een vriendin. Bij haar kun je ook jezelf zijn. Je hoeft je niet in allerlei bochten te wringen om aardig gevonden te worden of je in te spannen om een gespreksonderwerp te verzinnen. Een vriendin is er altijd voor je, in goede en in slechte tijden. Je kunt met haar lachen, je kunt je verdriet bij haar kwijt. Je hoeft niet bang te zijn om afgerekend te worden om hoe je eruit ziet, wat je denkt of wat je doet. Bij een goede vriendin, mag je zijn wie je bent.

Zo voelt het voor mij nu dus ook. Daarom durf ik jou wel te bekennen dat ik eigenlijk een column wilde schrijven over de afgelopen weken. Noodgedwongen zat ik namelijk een aantal weken aan huis gekluisterd. Dat had alles te maken met ‘de bult’ en de plastisch chirurg. Het had ongetwijfeld een heel saai verhaal geworden. Maar tot mijn eigen verbazing vult het wit van mijn beeldscherm zich op een heel andere wijze en krijgt deze column toch nog een wending. Geen groot verhaal, maar onverwachts wel eentje met een boodschap.

Want nee, ik heb die weken inderdaad niet iets meegemaakt, waarover ik een hilarisch verhaal kan schrijven. Maar ik heb wel mogen ervaren dat ik er niet alleen voor stond. Er waren echte vrienden om me heen. Die me bezochten en verrasten. Die me opbelden, een kaartje of een berichtje stuurden. Die me, ondanks het feit dat ik niet gezellig mee kon doen, niet vergaten. Vrienden, waarbij ik mezelf kon zijn. Die mijn saaie dagen weer kleur gaven. Ik prijs mezelf gelukkig met hen.

Toch ga ik nu, achteraf gezien, de eerste twee alinea’s van deze column inclusief de titel niet veranderen. Alleen op deze manier blijven we ‘onder ons’. Beschouw deze column maar als een bedankje aan jou, mijn trouwe lezer, voor het feit dat ik gewoon eens mezelf kon zijn.

En als een stukje waardering van mijn kant voor jouw uithoudingsvermogen om dit verhaal door te lezen tot de allerlaatste punt.