Column: Samen

Het feestseizoen is begonnen. De goedheiligman is met stoomgefluit binnengevaren. Alle kerstvieringen staan in de grondverf. De winkels liggen allang vol met snoepgoed en kerstspul. Maar nu misschien meer dan ooit ligt er een schaduw over alle glitter.

Het kinderfeest is niet onschuldig, zolang er mensen zijn die de manier waarop wij het vormgeven als pijnlijk ervaren. En aanslagen en dreiging van terreur vlak om de hoek maken dat angst overal doorsijpelt. Zelfs in onze dorpse stad.

De burgemeester roept vertegenwoordigers van verschillende geloofsgemeenschappen om de tafel om te horen wat er leeft. Dat is goed. Het samen praten levert een gezamenlijke verklaring op die de gruwelijkheden die in naam van God gedaan worden verwerpt en die tegelijk oproept om angst geen wig te laten drijven tussen de verschillende bevolkingsgroepen in Maassluis.

Moeten we daar bang voor zijn? Ik geloof van wel. Ik hoor en zie dat we elkaar anders bekijken. Met meer argwaan en verwijten en dat gaat over en weer. En dat is een vreselijk bijkomend effect van de bommen die ontploffen en kogels die rondvliegen. Het is ook iets waartegen ik me blijf verzetten. En gelukkig ook een heleboel anderen in Maassluis.

Naast angst merk ik ook een verlangen op naar geborgenheid. We zoeken elkaar op. Zoeken steun bij elkaar. En dat is mooi. Als we dat dan maar niet alleen beperken tot de eigen groep, denkt de dominee in mij. We moeten het van elkaar hebben. Ook in hier Maassluis, met elkaar vormen we deze stad, waar we ook vandaan komen. Ik zapte toevallig langs een promotiefilmpje over Maassluis dat door de regionale omroep wordt uitgezonden. Daarin wordt een prachtig veelkleurig beeld van Maassluis neergezet. Ik hoop dat de werkelijkheid dat ideaal zal blijven weerspiegelen.

Ik geloof dat wij dat kunnen. Maar vanzelf zal het niet gaan. En met alleen maar een verklaring in de krant zijn we er niet. We zullen met elkaar in gesprek moet blijven en dat meer moeten gaan doen. En het niet alleen bij praten laten zoals om de tafel in het stadhuis terecht werd gezegd. Want praten is goed, maar het is nog beter als er ook echt dingen veranderen. Bijvoorbeeld als het gaat om gelijkheid. Zien wij elkaar echt als gelijken in Maassluis, ongeacht onze achtergrond en manier van leven? Hebben jongeren allemaal dezelfde kansen op de arbeidsmarkt? En zorgen we er wel voldoende voor dat taal (lees: het gebrek aan goed Nederlands) geen drempel is? Deze en nog veel meer serieuze vragen houden mij bezig als in naar deze stad kijk. We leven in een serieuze tijd. Maar juist dat vraagt ook om serieus feestvieren met elkaar. Tegen de angst in. Laten we nog meer lichtjes dan normaal in december ontsteken in het donker. En laat je vreemde buurman delen in jouw feestvreugde. Dat is het beste wapen tegen alle geweld.

Gerrit van Dijk