Politiek en economie zijn twee onderwerpen die nogal met elkaar verstrengeld zijn. De economen houden zich bezig met productie en consumptie van schaarse goederen en tegenwoordig lijkt alles een schaars goed te zijn. De bergen tomaten, paprika’s etc die ik op mijn fietstochten zo maar verspreid in het land zie liggen daargelaten. Op de veiling heeft men blijkbaar andere ideeën over schaarste. Het zal wel een geldkwestie zijn, ook zo’n schaars artikel.

In de politiek is het eigenlijk niet anders, ook hier gaat het over schaarste. Schaarste in middelen, schaarste in menskracht, schaarste in kennis; Kennis is immers macht. De schaarste in menskracht is op dit moment een negatieve schaarste. De werkloosheid loopt enorm op en de bestrijding daarvan is een opgave voor zowel de economie als de politiek onder het motto “Wie krijgt wat en vooral hoe krijg je dat”. En hoe verkoop je dat aan de burger. Je hoofd op de TV krijgen eigenlijk.

In de plaatselijke politiek gaat vaak over het verdelen van schaarse zaken, veelal zaken die via beleid uit Den Haag, vertaald moeten worden in uitvoering. De beleidsvrijheid voor gemeenten wordt de decentralisatie weliswaar groter maar de echte keuzes worden in Den Haag gemaakt. In de praktijk merk je dan dat er soms ruimte over blijft voor andere dingen waar de plaatselijke politici zich druk over maken.

In Maassluis gebeurt dat o.a. via het actualiteiten halfuurtje aan het begin van elke gemeenteraadsvergadering. Wij als lokale politici houden natuurlijk onze oren en ogen open en komen zaken tegen in Maassluis waarvan wij natuurlijk iets vinden. Sommige politici, zo hoor ik af en toe, worden door hordes burgers benaderd om een mistand aan te kaarten.

Soms zijn dat hele wezenlijke zaken, die de Maassluizer of zijn veiligheid raken. Niets mis mee om dat extra onder de aandacht te brengen. Maar soms heb ik het idee dat er slechts sprake is van profileren, de krant halen, je gezicht laten zien met onderwerpen waar of al aan gewerkt wordt of wel een subjectieve mening verkondigen.

In de laatste vergadering van uw vertegenwoordigers was er een sprekend voorbeeld van dit fenomeen. De schaarste qua ruimte op het fietspad langs de waterweg blijkt het heikele punt. Racefietsers, scootmobielen, hondenbezitters, ouders met kinderwagens en ouderen die flaneren op het fietspad getooid in unisex trainingspakken, strijden hier om de schaarse ruimte.

U begrijpt dat de racefietser de gebeten hond is in deze. Kunnen we als gemeente de wielrenner tegenhouden? NEEN. Aan de oplossing wordt echter al maanden gewerkt, de boulevard met gescheiden “rijbanen” is inzicht. Toch wordt de schaarse tijd van de gemeenteraad hieraan opgeofferd.

Tweede voorbeeld is de klacht over de “abominabele” kwaliteit van het nieuwe plaveisel in de Nieuwstraat. Zeer subjectief want ik vind het mooi en zeer wel passen bij een oude binnenstad. De burgemeester zegde toe dit te onderzoeken. Persoonlijk vond ik het overbodig! Nu blijkt echter (zo lezen wij in de Schakel)dat dit de bedoeling van de ontwerpster van dit plan is geweest. De stenen zijn “oud” gemaakt, hetzelfde geldt voor de nieuwe lantaarnpalen , ook die worden kunstmatig “oud” gemaakt. Dat er iets mis is, is duidelijk. De gemeente bedenkt en besteedt uit. De aannemer voert uit; de gemeente heeft hier een regiefunctie. Dit zou een samenspel moeten zijn. Blijkbaar gaat dit mis!

Hoe dat zo gekomen is? Ik zou er mijn schaarse tijd wel in willen steken!
Aad Solleveld

Aad Solleveld

Aad Solleveld

Columnist 2014-2016 | Gemeenteraadslid voor Maassluis Belang | Speaker bij Excelsior Maassluis | gastcolumnist 2018- 2022