Column: Schuttingtaal

MAASSLUIS | Het leek er verdacht veel op dat jij eindeloos op dit moment gewacht had, je erop verheugd had zelfs, terwijl ik de confrontatie totaal niet had zien aankomen. Ik doel op het moment dat ik mijn achterdeur naar de tuin opende en je plotseling zag staan, op amper drie meter afstand. Je nam me met een scherpe, allesdoordringende blik op om me daarna vrijwel meteen te overvallen met een venijnige tirade. Er leek geen einde aan te komen, sterker, jouw scheldpartij werd met de minuut feller. Jouw ogen zonnen op gerechtigheid en straalden iets bloeddorstigs uit.

Verbeeldde ik het me dat je zelfs je tanden even liet zien? Wat een geluk dat je werd tegengehouden door het betongaas tussen onze tuinen. Wellicht was je me anders naar de keel gevlogen. Ondanks dat stond ik daar als aan de grond genageld, oog in oog met jou: mijn nieuwe, reusachtige buurman.

Totdat er een kalmerende stem klonk, waarop je je vreselijke geblaf liet overgaan in een argwanend gegrom en je gehoorzaam je poten weer van het gaas op de grond liet zakken. Nadat ik enigszins van de schrik bekomen was, liep ik voorzichtig in je richting om onze eerste ontmoeting door het gaas voort te zetten. Je liet het aarzelend toe.

Eigenlijk begreep ik het wel. Het was voor jou, net zo goed als voor mij, een vreemde gewaarwording, dat kale betongaas als enige afscheiding van onze tuinen. Aan beide kanten moest de oude klimop ervan verwijderd worden, om straks plaats te maken voor nieuwe schuttingen. De voorbereidingen zijn in volle gang, maar tot die tijd zit er toch echt niets anders op dan onze privacy tijdelijk op te geven. En daarom kun jij dus eenvoudig al mijn bewegingen volgen.

Toch, na onze onfortuinlijke kennismaking, beginnen we langzaam maar zeker aan elkaar te wennen. Je blaft allang niet meer zo fanatiek als eerst en soms steek je zelfs, net als nu, even vertrouwelijk je kop door het gaas om mijn aandacht te trekken. Je bent eigenlijk gewoon een lieve Lobbes, zoals je baas me al verzekerde. Met je baasjes trouwens, onze nieuwe buren, is het ijs ook gebroken. De kennismaking verliep, met een zo’n weinig verhullende schutting, wonderbaarlijk natuurlijk.

En ook aan de andere kant wordt het contact, dat al goed was, nog eens extra aangehaald. Jij en ik kunnen meegenieten van de spelletjes en ruzietjes van de buurjongentjes in de zandbak. Vaker dan anders houd ik een ‘praatje pot’ met hun ouders. Allemaal het gevolg van de niet meer bestaande schutting.

Nog een weekje en dan worden de nieuwe geplaatst. Ongetwijfeld kijk jij daar, net als ik, verlangend naar uit. Maar nu ik je toch spreek wil ik je wel eerlijk toegeven dat het, achteraf gezien, helemaal niet zo slecht toeven was in onze gemeenschappelijke tuin; er is beslist een band gegroeid. Wat dat betreft kan ik iedereen aanraden om eens ‘een schutting’ neer te halen. Wat jij, Lobbes?