Vrouwelijke columnisten hebben een reputatie: ze leiden een glamoureus leven. Heel erg ‘Sex and the City’ zeg maar. Die reputatie dateert nog uit de tijd dat ik een pubermeisje was. Toen laptops en mobiele telefoons nog hip (ja, ik zei ‘hip’) waren en niet voor iedereen. Toen columns nog een schaars goed waren en je er naam mee kon maken. En, laten we eerlijk zijn, toen een journalist of columnist nog behoorlijk betaald kreeg voor zijn of haar stukken.
Die reputatie was een van de redenen waarom ik al op jonge leeftijd probeerde een column te schrijven. Vol enthousiasme over mijn toekomstige glamoureuze bestaan kroop ik achter de Atari pc van mijn ouders. Ik startte ‘Word Perfect’ op, kraakte mijn knokkels en begon te typen. Nou ja, typen… Een aantal woorden, veel backspace en toch zeker wel 10 minuten later gaf ik het op. Het columnistenbestaan was blijkbaar niet voor mij weg gelegd. Ik had geen mening. In elk geval geen mening die interessant genoeg was om op papier te zetten. Laat staan elke week weer opnieuw.
Toch bleef mijn ‘columnistendroom’ op de achtergrond bestaan. Later, op de School voor Journalistiek, deed ik mijn tweede poging. Deze ging mij beter af. Misschien omdat het moest, omdat ik een deadline had. Deadlines kunnen namelijk erg motiverend werken, weet elke journalist. Ik kreeg het cijfer 7 voor deze column. Best goed voor een eerste vond ik, maar helemaal tevreden was ik niet.
En dus ging ik na mijn studie Journalistiek een cursus ‘Columns schrijven’ volgen bij de SKVR Schrijversschool in Rotterdam. De docent hier gaf iets strengere feedback en daar kwam bij dat ik nu niet eenmalig, maar wekelijks een column moest inleveren. Ik kwam opnieuw tot de conclusie dat mijn mening hier niet interessant genoeg voor was. Ik was geen ‘Sex and the City – materiaal’…
Het is inmiddels vele jaren, journalistieke teksten, blogs en afleveringen (en films) van Sex and the City later en ik ben van mening -ja, daar issie dan!- dat ik nu toch wel ervaren genoeg moet zijn om een column te schrijven. Dat is dan ook de reden waarom ik ‘ja’ zei toen hoofdredacteur Jelle Ravestein van Maassluis.Nu mij vroeg of ik hier wat in zag.
Of mijn mening interessant genoeg is voor een column weet ik nog steeds niet. En waar ik de komende maanden (het wordt, gelukkig, een maandelijkse column) over ga schrijven, daar heb ik ook nog geen idee van. Stiekem hoop ik natuurlijk dat ik vanaf nu wordt overspoeld met uitnodigingen voor glamour feestjes van Maassluis en omgeving.
En wie weet is dit dan het begin van een vaste column en mijn weg naar beroemdheid, met ‘Sex and the first City at the Waterway’.
1 Reactie