Column: Slappeling

Nu de avonden weer lang zijn en de ramen weer wijd open staan, genieten mijn buren en ik weer dagelijks van de uitbundige formule 1-geluiden op de Laan ’40-’45.
Blijkbaar hebben de mensen in Maassluis oost vaak haast. Anders zouden ze hun opgevoerde auto’s en motoren niet zo laten janken. Of zouden ze het soms doen voor de kick? Gelukkig doen ze het alleen als de stoplichten op groen staan, en stoppen ze altijd keurig als het licht oranje wordt. Verkeersovertreders en brokkenmakers hebben we hier namelijk niet.

Er zijn overigens meer buurtgenoten die mooie dingen met hun voertuigen doen. Zo nu en dan staan we met open mond te kijken naar een opgeschoten jongeman die een wheelie op zijn brommer doet, keurig midden op de weg, op de route van onze dagelijkse wandeling met de kinderwagen. Bang worden we er niet van. Hij draagt niet eens een helm. Zo veilig voelt hij zich dus.

Vorige week gebeurde er een ernstig verkeersongeluk aan de andere kant van Maassluis. Rare jongens, die westerlingen. Die keken vast en zeker niet goed uit. Eigen schuld, dikke bult. Nee, gelukkig gebeuren zulke dingen aan onze kant van de stad niet.

Ik werd laatst wel gekleefd door een blonde vrouw. Even dreigde ze me in te halen, op de PC Hooftlaan, tussen de C1000 en de Immanuelkerk. Maar ze had haar verstand op de goede plek, want ze deed het uiteindelijk niet. Het is immers een weg waar vaak vrachtwagens stilstaan, oude dametjes oversteken en kinderen de weg op rennen. Ze bleef dus keurig aan mijn achterbumper kleven, af en toe snel naar links schietend, om te controleren of ze er inderdaad niet voorbij kon. Daarna zag ik in mijn binnenspiegel een obsceen gebaar. Maar dat begrijp ik wel. Ze was vast en zeker ergens voor te laat. En tja, 40 kilometer per uur is niet zo hard, in een drukke straat in de binnenstad. Ik weet het van mezelf: ik ben in het verkeer maar een slappeling. En zij was dat duidelijk niet.

Bij deze wil ik daarom mijn excuses aanbieden aan alle assertieve verkeersgebruikers van onze stad. Ik weet dat jullie het beste voor hebben met jullie medeweggebruikers, en nooit opzettelijk gevaar creëren voor toevallige voorbijgangers. Het spijt me enorm dat ik jullie soms in de weg sta. Misschien mag jullie ook nog een voorzichtige tip geven? Doe eens een schietgebedje voor je vertrekt. Misschien helpt dat om iets beter te letten op de wat meer onbenullige weggebruikers, zoals ik. En anders kan het ook al geen kwaad.