Natuurlijk komen er steeds meer mensen bij die iets mankeren: geestelijk of lichamelijk. Dat is niet gek als we de groei van de bevolking over de afgelopen zeventig jaar bekijken. Gemiddeld is de oudste groep mensen – de baby boomers – inmiddels allemaal aan het kwakkelen.
Ze hebben eerst genoten van het steeds maar doorgroeien: er werd steeds meer mogelijk en zij profiteerden er maximaal van. In de categorie VUT, pensioen en AOW oude stijl profiteerde iedereen van voor 1951 optimaal.
De fiscale maatregelen met kortingen en de strengere wettelijk regelingen dateren van zeer recent en snijden in het vlees van iedereen die nu in de leeftijd tussen veertig en vijfenzestig is: AOW Leeftijd en dito pensioen schuiven op. Bovendien zijn de financiële plannen (verzekeringen, hypotheek, sparen etc) gebaseerd op wat twintig jaar geleden normaal was. Nu dus niet meer.
Echter niet alleen op dat front. Ook op het terrein van zorg wordt flink gesneden. Dat is dan wat er in die praktijk van een ‘sociaal’ beleid overblijft.
Jeugdzorg
De jeugdzorg loopt via de gemeente en levert voorlopig nog niet zo veel problemen op omdat veel pgb’s nog werden gecontinueerd, maar inmiddels het moment daar dat deze opnieuw moeten worden aangevraagd.
Bevorderen of bestrijden?
Onder de WMO worden dit jaar ook voor het eerst zaken geregeld door de gemeente.
- Het bevorderen van sociale samenhang, de mantelzorg, het vrijwilligerswerk en de veiligheid en leefbaarheid in de gemeente, alsmede voorkomen en bestrijden van huiselijk geweld.
- Het ondersteunen van de zelfredzaamheid en de participatie van personen met een beperking of met chronische, psychische of psychosociale problemen, zoveel mogelijk in de eigen leefomgeving.
- Het bieden van opvang (maatschappelijke opvang, vrouwenopvang, beschermd wonen en verslavingszorg vallen hieronder).
Dat is meestal niet eens de zorgverleners te verwijten. De toezichthouders en de zorgverzekeraars dát zijn de echte boosdoeners.
Broddelwerk
Een aantal voorbeelden van wat ik in de laatste twee jaar ben tegengekomen: artsen in het ziekenhuis die door verwijzen naar de polikliniek maar daar is de cliënt niet bekend en deze wordt teruggestuurd. Afspraken met verkeerde arts en in een verkeerd ziekenhuis. Stakend ambulance personeel. Vervuilde ziekenhuiszalen Faxen die niet (op tijd) van huisarts naar apotheek gaan.
En nu?
Ik probeer positief te blijven, maar het valt niet mee om in de praktijk nog iets waar te nemen van de zorgzame maatschappij die door de overheid ooit was geschetst.
We zullen het binnenkort echt met elkaar moeten doen. De afbouw van het overheidsapparaat (met dank aan Ien Dales) heeft geleid tot steeds grotere afstand tussen politiek en maatschappij. De overregulering (makkelijker zullen ze het niet maken) heeft een ondoorzichtige warboel tot stand gebracht en onder de noemer van liberalisering worden overal drempels en limieten opgelegd, waardoor de gemiddelde mens van hulp verstoken raakt.
Het doet mij bijna hopen dat ik niet oud wordt.
2 Reacties
De pot s nooit leeg, er is altijd geld, het is ook een kwestie van de juiste keuzes maken. De participatiemaatschappij is er om te verhullen dat de ooit breed gedragen solidariteit is opgeofferd om plaats te maken voor een zwaar beroep op mantelzorgers en voor de introductie van marktwerking bij publieke voorzieningen, zoals de zorg. Het zijn de managementlagen die een onevenredig deel van de genoemde pot opsouperen. Wie tussenlagen aanbrengt in een kolom (aandeelhouders, bestuurders) weet dat de kolom hoger wordt.
Een advies aan de jongeren om te sparen is in deze tijd wat wrang, met alle vergeefse sollicitaties en contractjes voor drie maanden.
Ik voel me bevoorrecht dat ik voor 1950 ben geboren en heb te doen met de starters op arbeidsmarkt en met de 50 plussers die nu tussen wal en schip raken.
Het verval begon al eerder, maar werd officieel bevestigd met de introductie van het woord ‘Participatiemaatschappij’. De verzorgingsstaat -zoals we die kenden- is gedeeltelijk al verdwenen en zal er op een bepaald moment niet meer zijn. De pot is leeg. Al een tijd. Nu is het zaak onze kinderen en kleinkinderen het sparen weer bij te brengen. Voor noodsituaties, hulp en een goede oude dag en hen in te peperen dat zij vanaf NU voor zichzelf zullen moeten gaan zorgen. In alles, maar ook het Appeltje voor de Dorst.