Column: Soort zoekt soort

Ze nemen een groot deel van het pleintje in beslag. Het is een gekakel van jewelste en het ziet er reuze gezellig uit. Met een vaartje zoeft iemand langs me heen en sluit zich aan bij het groepje. Het winkelend publiek manoeuvreert zich enigszins geërgerd langs het gezelschap. Ze staan dan wel in de weg maar het lijkt ze niet uit te maken. Overal zie je ze wel: de scootmobiele brigades.

Soort zoekt soort.

In de winkelcentra zoeken de hanggroepscootmobielers elkaar vaak op. Een gezamenlijk iets schept een band. Dat zie je overigens overal wel. Kijk maar naar sporten. Als het Nederlands elftal voetbalt dan verbroedert dat en kleurt het land oranje. Als een Nederlandse schaatser tijdens de olympische spelen een wedstrijd wint dan hebben ‘wij’ goud. Andersom is het eigenlijk nooit het geval.

‘Wij’ verliezen nooit, ‘hun’ wel.

Het is fijn om bij soortgenoten of lotgenoten te zijn. Herkenning en een veilig gevoel. Ze begrijpen je tenminste. Op feestjes staan ook vaak de groepjes collega’s bij elkaar. Soms kom je op vakantie mensen tegen die je kent. Al ben je in the middle of nowhere, er is altijd wel iemand die je kent. Of die iemand kent die jij kent. De wereld is klein.

Ons eigen land ook trouwens.

Afgelopen weekend was ik met een vriendin in de omgeving van de Hoge Veluwe. In het hotel sprak ik met het vriendelijke kamermeisje en al heel snel kwamen we erachter dat we allebei uit Maassluis komen. Het gesprek veranderde direct in een ‘ken je die dan ook?’ praatje. Toen ze naar de volgende kamer ging, vroeg ze nog: “Wil je soms een extra handdoek?” Dat vond ik zo lief.

Maar ja ons kent ons en soort zoekt soort.