Column: Spring maar achterop

Het is half oktober en ik fiets in mijn zomerjurkje met blote benen. Zonder jas want de zon schijnt uitbundig. Ik ben heel blij dat ik kan fietsen en er zit een liedje in mijn hoofd. “Spring maar achterop, achterop mijn fiets. En ik weet nog niet waar we naartoe gaan samen, maar dat boeit me ook helemaal niets.” Een uurtje geleden zong ik nog niet en was fietsen niet vanzelfsprekend. Ik heb vragen waar ik geen antwoord op krijg en die ik dus ook maar niet stel.

Afgelopen week had ik een afspraak in Renkum bij een naamgenoot. Ze heeft me op internet gevonden en zoekt een tekstschrijver. Een lange treinreis en een leuke ontmoeting. Ze lijkt op de hoofdpersoon uit mijn sprookjeskookboek, lang rood haar met krullen. We beginnen het gesprek direct met “Van wie ben jij er eentje?”.Al snel komen we er achter dat we achternichten zijn en het ijs is gebroken. Het gesprek gaat over familie en teksten en veel later dan gedacht reis ik weer terug naar huis.

Gestolen licht
Omdat ik enorm moe ben, haalt een lieve vriend me op van het station en brengt mij thuis. Mijn fiets blijft daardoor een nachtje bij station Maassluis West staan. Dat had ik dus beter niet kunnen doen… De volgende dag loop ik naar het station en bij mijn fiets aangekomen zie ik direct dat mijn lichten er af gehaald zijn. Ik mopper wat en haal mijn fiets uit het rek. Iemand zal het licht nodig gehad hebben.

Lekke banden
Mijn fiets rolt stroef van zijn plek en ik zie dat mijn voorband lek is. Gelijk daarna zie ik dat mijn achterband ook lek is. Er ontsnappen een paar woorden aan mijn mond die een dame onwaardig zijn. Omdat ik veel last heb van mijn fibromyalgie besluit ik de fiets te laten staan en te lopen naar winkel en huis. Niet al te vrolijk wandel ik naar het winkelcentrum en onderweg kom ik een vrouw tegen die stralend achter een kinderwagen loopt. En ach… dan is alles relatief. Het is maar een fiets.

Toch mis ik mijn fiets. Het is mijn enige vervoersmiddel en ik weet ook even niet hoe ik het op moet lossen. Samen met mijn zoon ga ik naar het station om de banden op te pompen en te kijken of ze echt lek zijn. Maar dan zie ik pas dat de ventielen er ook uitgehaald zijn. We zoeken nog wat en geven het al snel op. Weer die vraag in mijn hoofd.

Weer een dag later brengt een vriend me naar het station en we proberen de fiets in de auto te leggen om zo naar een fietsenmaker te gaan. Maar de fiets past niet. We besluiten naar de Hema te gaan om daar ventielen te kopen. Door het doolhof Koningshoek, met afgesloten winkelpaden, komen we bij de Hema. De verkoopster vertelt ons dat de winkel geen losse ventielen meer verkoopt. Je krijgt er nu een hele binnenband bij, maar die heb ik niet nodig. Ik besluit om te lopen naar de fietsenmaker met mijn fiets aan de hand. Het is mooi weer en ik geniet van de zon en de prachtige herfstkleuren.

Moe kom ik na een lange wandeling bij de fietsenmaker en daar is binnen een mum van tijd mijn fiets weer rijklaar. Twee nieuwe ventielen, een grondige inspectie op lekken en verse lucht in de banden zorgen dat ik weer kan fietsen. “Spring maar achterop, achterop mijn fiets”. Ik neurie en ik glimlach.

En toch stel ik mijn vragen waarop ik geen antwoord krijg. Ik stel hem maar direct aan de vandalen: “Waarom? Hebben jullie er veel plezier om gehad? Leg me nou eens uit wat de grap hiervan is. Ben je trots na afloop? En stel, stel dat je zelf bij je fiets komt en hij staat met twee lege banden, heb je dan ook een lach op je gezicht?” Ach ik krijg geen antwoord en gelukkig is het maar een fiets. Weer kom ik een vrouw tegen achter een kinderwagen, ze ziet er gelukkig uit. De zon schijnt en ik fiets!